´Bocht is a Dutch word for drinkable stuff of inferior quality´

Het is alweer drie weken terug dat ik mijn laatste blog schreef en in de tussentijd is er alweer zoveel gebeurd dat het goed ook drie maanden hadden kunnen zijn. Ik heb in de tussentijd alweer afscheid genomen van Char en Suuz, ik ben naar Laos geweest, en ik heb gister mijn oude vadertje opgehaald van Bangkok Airport en we hebben onze eerste avond pilzen op Kaoh San Road ook al overleefd. Aangezien we over een uur of twee onze vlucht naar Yangon (Myanmar) moeten halen, zal ik voor de verandering eens een kort en steekwoordelijk overicht geven.

Bangkok : Drie weken terug lieten Charlotte, Suuz en ik feesteiland Koh Phangan achter ons en vertrokken we naar het noorden voor wat cultuur. Via Surat Thani zijn we naar Bangkok afgereisd, waar we in een dag heel de stad hebben proberen te zien. We laten ons helemaal gaan op de Chatuchak weekend market (en ja die slalepels gemaakt uit kokosnoothout heb ik ECHT nodig!), bezoeken Wat Pho, en om ons bezoek aan Bangkok compleet te maken brengen we een nachtelijk bezoek aan Patpong waar we zien hoe dikke, bezweette, oude, Westerse mannen met rood aangelopen hoofden voor een prikkie het gezelschap van een veel te jonge, veel te mooie Thaise dame kopen. Allround cultuur snuiven dus.

Ayuthaya en Sukhotai : Beide oude hoofdsteden van voormalig Siam, momenteel Thailand. Beide steden zijn getransformeerd tot Historical Parcs, en de ruines van de tempels trekken hele hordes bezoekers. Ayuthaya is voor een groot deel verwoest door het Burmese leger, en voornamelijk Buddhabeelden hebben het onderspit gedolven. Overal liggen delen van de arme man verspreid over het terrein. Zn zittende onderlichamen zitten vaak nog op de originele plaatsen, maar de armen lagen er vaak naast en voor de hoofden was vaak een aparte verzamelplek gecreeerd. De tempels van beide parken liggen vrij verspreid over een uitgestrekt terrein dus we hebben voor het bezoek fietsen gehuurd om zoveel mogelijk tempels te kunnen zien. Alledrie waren we het er over eens dat de ruines van Ayuthaya indrukwekkender waren dan die van Sukhotai, misschien wel omdat het beeld van Sukhotai duidelijk maakt hoe Ayuthaya er ooit uitgezien moet hebben, en de impact van alle verwoesting ineens zo duidelijk zichtbaar was (zie foto's Thailand).

Chang Mai : Na Sukhotai zijn we naar de hoofdstad van het noorden getrokken. Chiang Mai is een heel interessant stadje, waar van alles te doen is. In de paar dagen dat we er waren hebben we dan ook heel wat gedaan. We hebben een dag een kookcursus gevolgd, waarbij we vijf gerechten hebben leren maken, waaronder het maken van je eigen currypasta. De cursus was supergeorganiseerd en met de medecursisten hebben we echt de grootste lol gehad. Verder zijn we nog naar een Thai boxwedstrijd gegaan (Muay Thai), waar we een internationale held uit New Zealand zichzelf knock-out hebben zien slaan, zijn we weer naar een avondmarkt gegaan (echt hoor, avondmarkten zijn iedere keer weer anders), hebben we weer mensen-gekeken in het red-light district van Chiang Mai waar we een interessante discussie hebben gehad met een Nederlandse 'wandelaar' die volhield dat dat ene meisje op die barkruk zijn vriendin was (welk meisje, die op die hakken en in dr hotpants die nu die andere man in zn nek kust?), en doen we nog wat beauty dingen, zoals het proberen van een fishspa, waarbij je met je voeten in een aquarium gaat zitten en honderden visjes de dode huidcellen van je voeten afzuigen. Het is inderdaad net zo smakelijk als het klinkt, en daarbij komt dat het praktisch onmogelijk is je voeten stil te houden want je wordt helemaal gek als er allemaal kleine visjes zichzelf vacuuum zuigen op je voeten. Wat mij betreft niet voor herhaling vatbaar. In Chiang Mai heb ik helaas ook afscheid moeten nemen van Charlotte en Suuz, die na een 3-4 weken samengereisd te hebben weer terug moesten naar Bangkok om terug naar Nederland te vliegen. Heel dubbel gevoel was dat; we hadden zo'n leuke tijd samen gehad en nu was ik ineens weer alleen. Ik besloot dan ook dat het tijd was wat te ondernemen en de volgende ochtend ben ik direct uit Chiang Mai vertrokken, richting Chiang Kong, tegen de grens met Laos.

Slowboat trip over de Mekong : Via Chiang Kong ben ik de Mekong overgestoken naar Laos, en na de immigration posts heb ik de slowboat gepakt die mij in twee dagen over de Mekong naar Luang Prabang zou brengen. Op de boot plaats ik mezelf op het achterdek, waar de stoelen relaxter waren en dat volledig leeg was wegens het storende geluid van de motor. Ik zit nog geen vijf minuten te genieten van mijn eigen compartementje, of een groep luidrustige Israeliers komt bij me zitten, evenals twee oude Australische mannen met hun jonge Thaise vriendinnetjes, twee Argentijnen en een Duitser. De Israeliers blijken heel aardig te zijn, de oude Aussies heel grappig, en de Argentijnen en Duitser gewoon, nou ja, gewoon jong, mannelijk en aantrekkelijk. Ik kan wel zeggen dat ik dus twee dagen van het uitzicht heb genoten. Ook de omgeving mocht er wezen hoor: mooie kliffen, rotsen, kinderen spelend aan de oevers, andere passerende boten. En uiteraard bleek dat wij in de leuke-mensen coupe zaten want het hele dek nam op een gegeven moment beurten om bij ons in de herrie te komen zitten. Het is een beetje zoals op alle boten: de saaie mensen zitten binnen, en de leuke mensen op het dek of op de railing. Ja het was een grote sociale happening, en na twee dagen toeren had ik vrienden gemaakt die ik tijdens mijn hele trip in Laos weer tegen zou komen op verschillende locaties. Wie ik het vaakst tegen het lijf zou lopen waren echter Claire en Steve, uit respectievelijk Engeland en Wales. Ze waren achter in de dertig en achter in de veertig en ze hadden elkaar een paar dagen eerder ontmoet in een hostel in Chaing Rai. Ik kwam ze voor het eerst tegen toen we met de boot aanlegden en we ergens moesten overnachten. Ik deelde een kamer met de Duitser, en zij zaten in de kamer naast ons. 's Avonds dronken we met zn vieren wat Beerlao's en hebben we het over de vervelendste dingen aan reizen. We komen erachter dat die er eigenlijk niet zijn, behalve dan het zo irritant is als je wat langer reist om continu dezelfde vragen te krijgen en dezelfde antwoorden te moeten geven. Steve en Claire zijn allebei al een jaar op weg, en ik bijna een half jaar en we waren alledrie op het punt dat je je gaat irriteren aan de vraag 'waar ben je tot dusver geweest en waar ga je nog naartoe', en we ontdekken dat we allemaal wel eens liegen hierover ('drie weken Thailand en dan naar huis'). Ook hebben we een andere frustratie gemeen, maar hiervoor bedenken we een spelletje wat we gaan spelen als we in Luang Prabang zijn: Shoot the monk. Het komt neer op het schieten van het mooiste plaatje van een monnik, zonder hem een camera recht in zn gezicht te werpen. We bespreken tactieken die we toe kunnen passen en spreken af dat we elkaar in Luang Prabang zullen zien om te kijken hoe ze uitpakken.

Luang Prabang : Na twee lange dagen op de slowboat komen we aan in dit mooie stadje. Ik deel een kamer met Zwitsers meisje, dat me in de komende vier dagen die ik met haar doorbreng onwijs gaat irriteren. Ze zucht heel wat af en klaagt over ALLES, over de koffie die te zoet is, internet die te traag is, olifantentrips die te duur zijn, tempels die entree vragen, en vooral over haar miserabele leven in het algemeen, zoals over haar vriendjes die haar altijd verlieten (ja heel gek, snap ik ook niet)... Bovendien heeft ze gestudeerd in de 'You-Es' en daardoor ook nog eens zo'n vreselijk aangeleerd Amerikaans accent. Ik zeg dan ook al gauw dat ik 'nogal op mezelf ben' en liefst dingen alleen doe, en zodoende hoef ik alleen 's avonds, wanneer ik een biertje wil drinken of gewoon een boek wil lezen, naar haar gezeur te luisteren. Ik vermaak me verder prima in Luang Prabang, met al zn tempels, watervallen, koffietentjes, avondmarkten, uitzichtpunten en massagestudios. Luang Prabang is een charmant en rustig stadje, wat deels komt door zijn registratie op de Wereld Erfgoed Lijst waardoor er weinig verkeer toegestaan is in het stadje. Bovendien heerst er in Laos een curfew, die voorschrijft dat iedereen voor middernacht thuis moet zijn. Er is dan ook niet echt een nachtleven, wat ik voor een paar dagen helemaal niet erg vind. Ik richt mezelf dan ook volledig op het ongemerkt najagen van monniken, en ik kom erachter dat dit beste werkt als je jezelf ergens neerzet, tegenover een witte muur, of met een mooie tempel op de achtergrond, en gewoon wacht tot er een horde monniken langs komt lopen. Je doet dan net of je de tempel aan het befotograferen bent, en tadaaaa, daar is je pitoresque plaatje. De ultieme gelegenheid hiervoor leek me wel de alms-giving-ceremony, waarbij monniken 's ochtends hun rijst ontvangen van locals die hun karma willen vergroten. Zo sta ik op een zekere ochtend om 5 uur op straat om dit te kunnen zien, en ik moet zeggen, ik ben best tevreden met het resultaat (zie foto's Laos).

Phonsavanh : Na Luang Prabang reis ik af naar Phonsavan, om de mysterieuze Plain of Jars te kunnen zien. Niet alleen leer ik dat eigenlijk niemand nog weet waar de Jars vandaan komen (het blijft een raadsel net als de Menhiers in Bretagne), maar ook dat Laos het meest gebombadeerde land ter wereld is, dat er nog steeds heel veel UXO (unexploded ordnance) te vinden is en dat daardoor nog dagelijk locals omkomen omdat ze ongemerkt een mijnenveld inlopen, dat laolao wiskey niet zo heel smerig is als ik dacht dat het zou zijn (now you drink more Laolao because you lonely (alleenreizende) woman, and more Laolao make you more happy happy), dat mensen hier een soort van levende krioelende larven eten en dat plassen tijdens een pitstop met de bus wegens de UXO heel anders uitpakken dan wanneer je makkelijk de bosjes in zou kunnen duiken.

Vang Vieng : In Phonsavan heb ik tijdens de trip naar de Plain of Jars een ouder echtpaar uit Australie ontmoet (Rick en Tanya) en een Indiasch meisje dat in Australie woonachtig is (Siana). Samen met hen vertrek ik naar Vang Vieng, waar we ons een paar dagen schaamteloos misdragen. Maar dan ook echt schaamteloos. Tanya en Rick hebben hun volwassen dochters thuisgelaten en Siana en ik worden een soort van adoptiedochters voor de dagen die we feestend doorbrengen. Relaxed dachten we, twee verantwoordelijke mensen, die over ons kunnen waken wanneer wij het zelf niet meer kunnen. Hoe had ik er meer naast kunnen zitten? Overal waar Siana en ik aankwamen (ofwel met de tube of te voet in barretjes) troffen we Rick en Tanya met een bucket of een biertje in hun hand, dansend, de rivier in swingend, met een nieuwe bucket, touwtrekkend of volleyballend in de modder, of net een nieuw biertje opentrekkend. Elke avond waren ze erbij als Siana en ik ons richting BucketBar of LimboBar begaven, en elke volgende ochtend als wij met een kater trillend een ontbijt naar binnen probeerden te schuiven, waren zij alweer uren, fris en al, op pad geweest. Wat een gouden koppel!

Vientiane : Na een paar dagen feesten en tuben in Vang Vieng pakten we de bus naar Vientiane, de hoofdstad van Laos. We delen een kamer met Oren, onze Israelische vriend, en de dagen in Vientiane brengen we vooral koffiedrinkend, slapend (tja de drank bleef nog een paar dagen in ons bloed nazeuren) en lezend door. Ook wel enigszins een must aangezien het maar bleef gieten. Na een week neem ik afscheid van mijn nieuwe 'zus' en Oren en ik spreek af dat ik Siana in november kom bezoeken in India, als zij bij haar familie in Mumbai is. Ik zat al een tijd met India in mn hoofd, en de keus is nu vrij simpel: Ik ga terug naar India, naar het zuiden dit keer.

Het is ondertussen de hoogste tijd om mn tas in te gaan pakken en de bus naar het vliegveld te nemen. Ik zal pas over een maand onze belevenissen in Myanmar kunnen beschrijven, gezien de censuur waaraan dit land onderhevig is. Ook zal ik waarschijnlijk niet kunnen reageren op emails aangezien hotmail ook geblokkeerd wordt, maar ik zal bij terugkomst in Thailand reageren op alles. Tot over een maand!