Na een dikke week op het strand in Mirissa te hebben doorgebracht moest ik een paar dagen terug helaas afscheid nemen van dit fantastische stukje Sri Lanka, om terug te keren naar de hoofdstad - toen nog heilig er van overtuigd dat ik elk moment opgeroepen kon worden mijn visum voor Iran op te halen. Hoe naief.

Mijn weekje Mirissa heeft me erg goed gedaan. Ik heb werkelijk niks nuttigs gedaan, heerlijk! Ben enorm bijgebruind en bijgeslapen en mijn zelfvertrouwen is ook weer even danig opgekrikt door alle complimenten en slijmerijen van mijn nieuwe Sri Lankese vrienden, die me dagelijks vertelden hoe mooi, lief, schattig, grappig -en had ik mooi al genoemd?- ik wel allemaal niet was. Als ik enigszins dorstig om me heen keek stonden er direct vijf mannen klaar om me te brengen wat ik wilde, en regelmatig kreeg ik zomaar een stukje cake of wat dan ook gebracht.. Je raad het al, omdat ik 'zo mooi' was ;-) En je snapt dan zeker ook wel hoeveel moeite het me gekost heeft mn backpack weer op mn bezwete rug te hijsen om terug te keren naar stinkend Colombo. Om de hitte nog een beetje te vermijden pak ik 's ochtends om 5 uur al de bus, en net als ik weg wil lopen terwijl Mirissa nog slapende is, zie ik dat Kalum speciaal -in het donker- is gekomen om afscheid van me te nemen. Hij pakt me vast en zegt dat ie van me houdt, en dat hij heel verdrietig is dat ik nu wegga. Wauw, in alle platonisiteit wist ik niet dat we al zover waren. Ik zeg dat ik hem en Mirissa ook best ga missen en laat hem -met al zn verdriet- achter. Arme ziel.

Hoewel ik altijd met een zucht en een glimlach terug zal denken aan dit strandje in Mirissa, is er wel een piepklein akkefietje geweest. Op een zekere middag loop ik mijn dagelijkse tochtje naar de heuveltop aan het eind van de baai en nadat ik deze beklommen heb en weer terug wil lopen naar mijn strandplekje onder MIJN palmboom, kom ik een groepje jongens tegen. Ze spreken me aan in het Sinhalese, en ik vertel ze lachend in het Engels dat ik hun taal niet spreek. Als blijkt dat ze echt geen Engels spreken wil ik doorlopen maar wordt ik bij mn arm gegrepen door een van hen. Hij wil me niet loslaten en ik denk nog dat het een grapje is. Als hij me echt zeer begint te doen en ik aan zn ogen zie dat ie dronken is, word ik kwaad en uiteindelijk heb ik hem naar zn nek moeten vliegen voor ik mezelf los hebben kunnen wurmen. Ik maak snel dat ik wegkom en even verderop staan vier mannen met de telefoon in hun hand, die naar me toekomen. Ze hebben het zien gebeuren en vragen me of ik wil dat ze de politie bellen. Ik zeg dat het niet hoeft, ik ben tenslotte alweer weg daar, maar ze dwingen enigszins aan aangezien de jongens volgens hen arak hebben zitten drinken en ze met dit soort acties een slechte naam over het strand afroepen. Ik zeg nogmaals dat ik het waardeer dat ze bezorgd zijn maar dat het echt niet hoeft. Diezelfde avond hoor ik van de eigenaar van de strandhut waar ik verblijf dat de politie is langsgeweest om te vragen naar de toerist die is lastig gevallen (ik), of die in orde was. Blijkbaar hebben de hiervoor genoemde mannen toch de politie gebeld en even voordat die aankwam is er nog een Duits meisje geweest die met een bierfles op dr hoofd is geslagen door dezelfde jongens. De politie heeft ze volledig in elkaar geknuppeld en ze zitten nu vast. Ik weet niet zo goed wat ik ervan moet denken of vinden. Ik weet dat het hier zo gaat, dat de straffen erg resoluut zijn, en dat dat het wellicht ook de enige manier is die werkt. En toch vind ik dat moeilijk, en daarom wilde ik zelf de politie er niet bijhebben. Maar ja, die jongens waren ook echt niet goed bezig, en daar moet ook wel wat aan veranderen... Na ja, ondanks dit incidentje heb ik mooie herinneringen aan Mirissa en wilde ik er echt niet weg...

... Maar ik deed het toch, omdat ik zoals ik al beschreef, dicht bij de ambassade wilde zijn in het geval ik opgeroepen zou worden mn visum voor Iran op te halen. Helaas is dit nooit gebeurd en heb ik 4-5 dagen voor niks in Colombo doorgebracht (heb ik hiervoor Mirissa vaarwel gezegd?) en zit ik nu op de luchthaven van Colombo ZONDER mn visum. Zuur. Ik ben er nu al 3 weken mee bezig en ik heb nog altijd geen bericht gehad. Ik behoud de hoop dat ik alsnog mn authorisatie krijg en mn visum -maar tegen een veel hogere prijs- in India kan regelen... Ik heb mn laatste dagen voornamelijk besteed aan gefrustreerd heen en weer mailen met het visumbureau, lezen in de Lonely planet van India en bedenken waar ik heen wil, het regelen van wat zaken en met doelloos rondlopen in de smog op Galle Road. Hoogtepuntje van mijn verblijf in Bambalapitaya (waar ik een veel duurder maar wel heel aangenaam hotel heb genomen voor mijn laatste dagen) is dat ik een onwijs goede local rice & curry tent heb ontdekt waar ik echt super lekker gegeten heb, nog wat chai heb gedronken, en vervolgens een schaamteloos laag bedrag van 100 rupees (75 eurocent) moest neertellen. Waar maken ze het toch van? Ze proberen me niet eens af te zetten. Van dit voorrecht geniet ik waarschijnlijk voorlopig voor het laatst... Ik vertrek namelijk zo naar India...