Twee jaar later dan toch weer terug in India... Het was eigenlijk niet mn plan, maar op de een of andere manier moest ik er weer naartoe. Ik kom ’s avonds laat aan in Chennai (voormalig Madras) en ondanks dat de chaos en geur me enigszins overvalt, voelt het gelijk ook weer heerlijk. De volgende ochtend sta ik dan ook vroeg op om zoveel mogelijk uit mijn dag te halen en ik maak vele kilometers langs Marina Beach, langs Fort St. George, door George Town waar druk vuurwerk verkocht wordt voor aankomend Divali, dan dwars door de sloppenwijken langs het spoor (hoe ik daar ineens verzeild raakte weet ik ook niet meer) en weer terug naar Triplicane, waar mn hotel is. Voor een stad met bijna 7 miljoen inwoners (4e grote stad van India) vind ik Chennai een erg aangename stad met extreem vriendelijke mensen... Een goede plek om India binnen te stappen...

Vanuit Chennai pak ik de bus naar Pondicherry, een oud-Frans coloniaal stadje ten zuiden van Chennai. Pondicherry is opgedeeld in enerzijds een Frans district met namen als Rue DeBussy en Rue Rolland, kerken en kathedralen, en restaurants met Franse cuisine, en anderzijds een Indiaas district met Hindu tempels en thali-restaurants... Interessante mix, wat een ook vrij interessante groep toeristen aantrekt. Zo check ik in in een normaal uitziend guesthouse, maar wat stiekem toch in het beheer van de Sri Aurobino Ashram schijnt te zijn. De regels worden me door een streng uitziende man met wijzende vinger even haarfijn uitgelegd: Je mag hier geen drugs gebruiken, niet roken, geen alcohol nuttigen, geen seksuele bezigheden praktiseren, er mag niet gesproken worden en er is een avondklok die stelt dat de deuren sluiten om 10 uur. Als ik niet binnen ben voor die tijd moet ik maar ergens anders heen. Op de binnenplaats en op het strand kan gemediteerd worden, en of ik ook even de borden met spreuken en wijsheden van “the Mother” of “Sri Aurobindo” wil lezen, die wel gebruikt lijken te zijn om het hele complex mee te behangen. Ik had natuurlijk voor een ander hotel kunnen kiezen, maar ergens vind ik het wel grappig, en was ik ook wel benieuwd naar het slag mensen dat ik hier binnen aan zou treffen. Typisch weer zo’n ziekelijke nieuwsgierigheid van me, en ik vermaak me dan ook kostelijk met het bekijken van overjarige hippies in gewaden die duidelijk hun huis en haard hebben verlaten om nooit meer terug te keren. Heerlijk, al die kosmische energie om me heen ;-) Ik bezoek de Sacred Heart Church, The Church of our Lady of the Immaculate Conception, de Notre Dame de Agnes Church, maar wissel dit af met wat Hindu devotie door ook Ganesh te groeten in de Sri Manakula Vinayagar Temple. Niet omdat ik nou zo gelovig ben maar omdat het stuk voor stuk mooie bouwwerken zijn... Tijdens deze wandeltocht kom ik langs een veldje waar cricket gespeeld wordt en terwijl ik door een gat in de muur stiekem foto’s probeer te schieten wordt ik opgemerkt door de man die de training geeft aan de kinderen en ik wordt uitgenodigd op het veld. Het schijnt een christelijk weeshuis te zijn en de kinderen hebben vandaag vrij wegens -ik geloof- All Saints... Ik klets en lach wat met de docenten terwijl de 10 tot 15 jarige jongens om me heen giechelen en wat ballen slaan ;-) Als er email adressen uitgewisseld zijn en ik beloof de foto's te mailen, loop ik weg om nog wat foto's van de naastgelegen Notre Dame de Agnes te schieten. Er wordt ineens heel wat afgelachen, en hoewel ik geen Tamil spreek, denk ik toch zeker te weten dat de beste man z’n jongens stoer toespreekt en uitlegt dat het dus zo in zn werk gaat. De held.

Na Pondycherry wilde ik eigenlijk direct door naar Madurai maar na wat busproblemen had ik het op een gegeven moment even gehad met de bus en besloot ik uit te stappen in Trichy, een drukke stad, geografisch gezien in het hart van Tamil Nadu. Ik neem een deprimerende kamer in een shit hotel aan het luidruchtige bustation gelegen, en besluit dat ik niks hoef te zien van deze rotstad, en dat ik de volgende ochtend direct de volgende bus neem.

Zogezegd neem ik de volgende ochtend, na een gebroken nacht door al het getoeter en gezang door de luidsprekers wat de hele nacht doorging, dan ook zo vroeg mogelijk de bus naar Madurai. Wanneer ik daar aankom blijkt dat er alleen nachtbussen naar mijn volgende bestemming gaan en dat ik gezien mijn ietwat strakke tijdplanning dan ook diezelfde avond alweer door moest... Snel wat sightseen dan maar. Het is de dag voor Divali, het lichtfestival van de Hindu’s, en een van de belangrijkste in het jaar. Qua grootsheid staat het gelijk aan een kruising tussen Kerst en Oud & Nieuw bij ons, en het is dan ook een drukte van belang op de straten en iedereen is druk met het kopen van vuurwerk en cadeaus voor elkaar. Er worden overhemden, ondergoed, pannen en potten, armbanden, en etenswaren ingeslagen alsof er een oorlogswinter op komst is, en de hectiek werkt enigszins benauwend op me. Ik loop snel een rondje langs de enorme Hindu tempel Sri Meenakshi, maar als ik een aantal malen bijna verdrukt ben in de mensen massa en het ook al donker begint te worden besluit ik dat ik hier weg moet. Ik vindt een hotel dat een restaurant heeft op het dakterras op de zevende verdieping en van daaruit heb ik een fantastisch uitzicht over de stad waar overal al vuurwerk afgestoken wordt. Ik zit een beetje te genieten van mn aloo ghobi als er ineens een jongen aangelopen komt die vraagt of hij bij mij aan tafel mag komen zitten. Ik weet nog altijd niet hoe hij heet, of waar hij precies vandaan kwam (Noorwegen? Zweden?) maar de uren vlogen voorbij en voor ik het wist moest ik ineens rennen om mn nachtbus naar Kochi te halen. Wat kun je af en toe toch bijzondere mensen aantreffen, die zo lekker nonchalant op je pad gestrooid lijken te zijn... Dit is ongetwijfeld voor mij het mooiste aspect aan reizen... Even later bij de bus aangekomen blijk ik het enige meisje te zijn en een groep oudere mannen, die met zn allen op weg zijn naar huis om Devali te vieren met hun gezin, ontfermt zich over mij. Want hoe ik ook probeer uit te leggen dat dit echt geen probleem voor mij is gaat dat er bij hen echt niet in. Zoals een van hen dan ook zegt: ik heb alleen maar zonen, maar zelfs als zij zouden doen wat jij doet zou ik nachten wakker liggen, en de rest knikt instemmend. Ok, ik ben een freak. Die nacht leer ik heel wat over de Bagvat Gita en over de verschillende Hindu goden, en praten we over het verschil tussen hun cultuur en die van mij...

De rit van Madurai naar Kochi duurde iets langer dan gepland en in plaats van 6 uur ’s ochtends kom ik om 1 uur ’s middags aan. Iemand nog iets te klagen over de NS? Terwijl ik door de straatjes van lovely Kochi dwaal wordt ik aangesproken door een man die vraagt of ik toevallig op zoek ben naar een guesthouse? Nou heel toevallig wel, en m’n backpack en ik springen bij hem achterop de motor en hij brengt ons naar een heel schattige homestay. Echt een plek waar ik gerust een week had kunnen blijven als ik er de tijd voor had gehad... Kochi is een rustig en schoon staje in de staat Kerala (God’s Own Country als ik de vele borden moet geloven) met vele bookshops, restaurantjes en boutique’jes. De hoofdreden dat ik naar Kerala kwam was eigenlijk om een uitstapje naar de Backwaters te maken, en hoewel ik m’n tour al geboekt had, had ik er direct alweer spijt van, want ik wilde wat meer tijd hebben om in Kochi zelf te zijn. Nou heeft een van de goden (kies er maar een) mijn wens gehoord en de volgende ochtend werd ik niet opgehaald door de agency waar ik m’n tour geboekt had. Al lezende wacht ik 2 uur, en stiekem best blij met het toeval ga ik vervolgens maar naar het kantoortje om mn geld terug te vragen en alsnog Kochi in te duiken. Ik loop wat langs de kust waar vissers druk bezig zijn hun werpnetten uit te slingeren (een beetje zoals kogelstoten) om ze vervolgens weer binnen te halen, en een bedroevend klein visje in de plastic tas te kunnen stoppen. Even verderop staan de grote Chinese netten, waar waarschijnlijk heel wat meer mee gevangen wordt, maar deze heb ik niet in werking gezien. ’S avonds zit ik rustig ergens te eten als ik Tessa, een Britse dame van in de vijftig, ontmoet. Ze vraagt of ze bij me mag komen zitten waar ik op dat moment not geen problemen mee heb. Vijf minuten later heb ik hier al spijt van als blijkt dat Tessa een ernstig gestoorde persoonlijkheid blijkt te hebben. Hoewel nooit echt eerder gereisd heeft ze onlangs besloten om voor 3 maanden te gaan reizen. Alleen. Naar India en Sri Lanka ook maar meteen. Toe maar, waarom niet? Nou heeft Tessa nogal last van paniekaanvallen en eigenlijk is ze ook wel een beetje paranoide en bang voor mannen. Of eigenlijk voor mensen in het algemeen. En vind ze veel dingen ook wel vies hier eigenlijk. Ze probeert me (ongevraagd) een verhaal te vertellen over wat haar probleem nou eigenlijk was, maar ik kon er geen touw aan vastknopen. Elke zin begon met twee woorden, gevolgd met blablablabla, and then, blablabla, oh no forget about this, oh sorry this is a side track, forget about that too, so anyway, what was I talking about? Oh yeah, so I went here, and blablabla, and then... But then I met this men... Oh forget about that too.... Ik kon er werkelijk niks mee en kreeg er ook best een beetje genoeg van. Nou zou Tessa gelukkig naar een dans voorstelling gaan om 20.00 uur en ik maak me snel weg met het excuus dat ik nog naar een internetcafe moest om wat dingen te regelen. Oh maar dat kon ik gewoon in haar hotel doen hoor. Nou nee, ik moet een wifi connectie hebben en dat hebben ze maar op 1 plek hier, dus, nice to meet you, bye! Zit ik een uur later in mijn koffiebarretje lekker te typen, zie ik ineens mijn grote vriendin binnen komen lopen. Is ze dus toch niet naar de dansvoorstelling gegaan? Ik doe alsof ik haar niet zie en typ driftig door. Twee uur later gaat helaas het cafe sluiten en moet ik langs haar lopen om weg te komen. Al die tijd heeft ze aan een kop thee voor zich uit zitten staren. Oh sorry hoor, zegt ze, als ik langs probeer te rennen, ik had het idee dat we nog zoveel te bespreken hadden, dus ik heb iemand gevraagd of die mij naar deze plek kon brengen. Ik hoop dat je niet denkt dat ik een stalker ben hahahahahahahahahaha... Oh. Mijn. God. Ik zeg dat ik hoofdpijn heb en dat het al laat is en dat ik eigenlijk wil gaan slapen. Ze loopt met me mee, en terwijl er af en toe een auto of rickshaws voorbij komt gereden springt ze bijna in mn nek, zo schichtig is ze. Ik voel me een beetje schuldig dat ik die arme vrouw alleen over straat terug laat lopen, maar aan de andere kant, het is ook niet mijn verantwoording, en wie gaat er dan in hemelsnaam ook in die staat zo’n trip aan? Ik vind het moedig hoor dat ze het probeert, maar ze heeft de lat duidelijk veel te hoog gelegd. Best wel sneu eigenlijk. En dat is dan iemands moeder...

Van Kochi neem ik de trein naar Coimbatoire, waar ik Shaji tegenkom, een 28 jarige engineer, op weg naar een verlovingseest van een vriend van hem. We kletsen de hele reis, drinken theetjes, en bij aankomst gaan we nog samen lunchen voor onze wegen weer scheiden. Dan moet ik vervolgens dik 3 uur in een rij staan, want bussen naar Ooty zijn zeldzaam en veel mensen moeten na Divali die kant op. Echt een gekkenhuis: Na uren gewacht te hebben (iedereen staat keurig en geduldig in de rij) komt er eindelijk een bus aangereden, en deze kan duidelijk maar een derde van de wachtende mensen meenemen. Ik maak een vlugge rekensom (44 zitplaatsen, maar we zijn in India dus keer 2, plus een gangpad volgepropt = .....) en ben blij als ik besef dat ik bij de voorste groep kan horen. Het wordt tenslotte al donker en ik moet alsnog 5 uur rijden... Maar als de bus er bijna is gaat de rij ineens uiteen en worden en tassen en kinderen door de ramen geduwd om ‘plaatsen te reserveren’ en zelfs wat dunnen Indiers presteren het door de kleine raampjes te klimmen. Dat dacht ik dus van niet, en ik trek een paar voordringende en duwende dames aan hun sari naar achteren die langs me heen proberen te komen, en trek een man aan zn rok. Dag, dan mag je misschien 50 zijn, maar als ik net zo goed 3 uur heb staan wachten en jij mij met mn zware ruzak aan de kant kan beuken, trek ik terug. Tegen de tijd dat ik eenmaal (via de rij) in de bus aankom is er geen plek meer. Ik kijl een tas van de stoel en ga zitten op de ‘gereserveerde plek’. Uiteraard krijg ik ruzie met een opa die die door het raam geklommen was om voor zn zoon een plaats te resserveren, maar ik leg de beste man even uit dat 'we' het zo niet gaan doen en blijf stug zitten. Gelukkig gaat even later de bus snel rijden, en heb ik (met een paar armen in mn nek want het gangpad staat uiteraard ook helemaal vol, en mn backpack tussen mn benen en de andere voor mn gezicht) een plek. De victorie! De tocht gaat 5 uur lang door scherpe haarspeldbochten en het is pikdonker. Ik voelde tenminste dat we door bochten gingen want ik ging de hele tocht lang bijna over mn nek, maar ik was allang blij dat ik in de bus zat. Ik had me alleen niet gerealiseerd dat Ooty -een bergdorpje gelegen op 2300 meter hoogte- in de nacht stikkoud zou worden, en terwijl alle locals om me heen tachtiger jaren vervaalde groen-met-roze retro trainingsjackies beginnen aan te trekken over hun sari's en doti's, en mutsen en sjalen en oorwarmers uit hun tassen te voorschijn toveren, begin ik het ook aardig koud te krijgen. Maar zie maar eens in al die bewegingsvrijheid die je hebt in een Indiase bus -en in het donker- je tas uitgebreid te openen op zoek naar een sjaal of handdoek of iets dergelijks. Want schoenen en truien enzo, die heb ik sowieso niet meer in mn bezit. Eenmaal in Ooty aangekomen ben ik ziek als een hond (wagenziekte), koud, en het regent pijpenstelen. Binnen 5 minuten zijn alle locals waarmee ik in de bus heb gezeten verdwenen in de mist, als een versneld afgespeeld filmpje van een mierenhoop die uiteenwijdt, en ben ik alleen achtergelaten. Geen idee waar ik heen moet (want tja dacht zo rond 16.00 uur aan te komen, niet om middernacht), en in geen velden of wegen een rickshaw te bekennen. Waar zijn die lui als je ze nodig hebt? Uitindelijk komt er een voorbij getuft en ik weet hem over te halen een goedkoop guesthouse voor me te zoeken die me op deze tijd nog binnenlaat. Hij dumpt me uiteindelijk ergens waar ik de laatste kamer kan nemen, waar helaas alleen wel een lekkage is (precies boven het bed) en die ranzig is, maar ik neem hem maar. Ik schuif het bed aan de kant, trek rillend mn natte kleren uit en duik onder het dunne lakentje dat ik zelf nog had (aangezien de rest nat was). Dat beloofde een koude nacht te worden... En dat was het ook. De volgende ochtend werd ik beroerd en door en door koud wakker en de gedachte aan een koude plens water uit een emmer op deze hoogte deed me niet echt opfleuren. Maar toen herinnnerde ik me ineens dat de eigenaar me die nacht nog had gezegd dat ik moest vragen naar warm water, en 5 minuten later sta ik in de badkamer water uit de kokend hete emmer te mengen met koud water en over me heen te scheppen. Oh hemels, als dat niet de beste manier van douchen is weet ik het ook niet meer. Ik voelde me als herboren, en zingend en fluitend loop ik even later het dorp in. Echt. Beetje zoals in de Sound of Music.

Ooty (eigenlijk heet het Udhagamandalam, maar dat konden de Britten niet uitspreken) is een bergdorpje (of eigenlijk mag het met zn bijna 100.000 inwoners geen dorpje meer heten) in de Nilgiri's, wat vroeger door de Britse officieren gebruikt werd als hillstation, om de Indiase hitte te ontvluchten. Door de hoge ligging is het in Ooty overdag aangenaam van temperatuur, en kun je tot een uur of vijf gewoon in een t-shirt rondlopen (al doen de locals alsnog alsof ze op noordpool expeditie gaan); pas daarna begint het af te koelen. Ik voel me helemaal thuis in dit mooie stukje India, om over de mensen nog maar niet te spreken. Jemig de pemig, wat een vriendelijkheid straalt me hier tegemoet! Iedereen lacht naar me, niemand probeert me af te zetten of moet iets van me hebben, ze willen allemaal een praatje met me maken of op de foto... Ik heb hier werkelijk niks anders gedaan dan rondgesnuffelen op de bazaartjes (tussen de glimmende jaren tachtig trainingsjackjes en bivakmutsen), met mensen kletsen, theetjes drinken, en meedoen met stralen. Wat een fantastisch stadje!

Hoewel ik eigenlijk wat langer in Ooty had willen blijven, en dan van daaruit direct door had willen gaan naar Bangalore, besluit ik toch een tussenstop te maken in Mysore, aangezien Shaji op me ingepraat heeft dat het paleis van de Maharaja echt een van de mooiste van India zou zijn. In de minibus daarnaartoe kom ik Kate, Emma en Daniela tegen, drie meiden die alleen reizen en elkaar onderweg ontmoet hebben. Ondanks de helse tocht met zn vele haarspeldbochtend die tot menige kotspartij heeft geleid bij velen van ons, hebben we de grootste lol met elkaar en met de familie die met ons onderweg is naar Mysore. Trouwens, om even terug te komen op het kotsen, ik wil nog even kwijt hoe dat in zn werk gaat hier. Je zit dus als sardientjes in een blik geramd, met wildvreemde kinderen tussen je knieen en als die over hun nek gaan, terwijl er geen zakjes voorhanden zijn, dan heb je dus gewoon pech. En je tas onder je stoel ook. Even uit de bus stappen om het af te kloppen of te wassen is er niet bij, en al rijdende, met een fles water uit het raam een doekje nat maken is dan het enige wat je kunt doen... Vies he? Weet je wat ook vies is? Als je zo lang moet rijden en geen tussenstop kunt maken om te plassen omdat je namelijk een national park doorkruist met loslopende tijgers, olifanten en beren, en de chauffeur het niet wil riskeren dat een van ons gepakt wordt, en terwijl je jezelf zit te verbijten en hoopvol wacht snel een mogelijkheid te kunnen vinden, ineens een kleterend geluid achter je hoort, en ontdekt dat er twee mannen in de rij achter je in flessen zitten te pissen, verstopt onder hun jas...

Goed we komen dus in Mysore aan, en gaan gelijk door naar het treinstation om een paar tickets te reserveren... De wachtruimte zit bomvol met mannen, maar wij hoeven niet te wachten, er is namelijk een ladies only loket ;-) Mn ticket naar Bangalore is zo geboekt maar die naar Pune is voledig vol en er is al een enorme wachtrij van meer dan 150 man. Maar daar heeft Indian Railways iets geniaals op bedacht: het tourist quota ;-) Omdat ik tourist ben is er voor mij nog een plaats vrij ;-) Indian Railways Forever! ;-) De volgende dag gaan Kate, Daniela en ik naar het paleis van de Maharadja, een fantastisch groot complex dat een mix is van Hindu en Islamic invloeden. Ik had er niet veel van verwacht, maar het mag zeker in het rijtje Rajastani paleizen en de Taj Mahal, gigantisch mooi! Na het paleis verdwalen we wat door de Moslim buurt waar we verschillende schapen en geiten aan touwtjes vanstgebonden aantreffen aan bomen, die ongetwijfeld hun laatste levensadem aan het uitblazen waren, om morgen in de vorm van een mutton curry op de menukaart te staan... Vervolgens gaan we naar de Devaraja market, waar het een drukke en chaotische maar levendige boel is, en in aparte ‘straatjes’ worden bloemenslingers geregen, groenten, sandelwood, wierrook, prayerbeads, kumkumpowder, kruiden, en weet ik wat meer verkocht. Het is een kleurrijke boel met alle stapels kumkum en kruiden, en ik kan er wel uren rondlopen. Yes madam what do you want? Uhm nou niks, ik keek je niet eens aan. Oh we have that also... Ja humor hebben ze wel. Die avond vertrekt Daniela en gaan Kate en ik met zn tween naar de bios waar Action Replayy (met yy) draait. Alles is in Hindi, dus je verstaat er geen zak van, maar dat maakt niks uit, het gaat om de ervaring. De ervaring om al die Indiers achter je helemaal uit hun dak te zien en horen gaan als er bijna gekust gaat worden (er wordt veelvuldig gebruik gemaakt van symboliek waardoor dus iedereen weet dat er gekust gaat worden wanneer er ineens gedansd wordt bij een waterval of bij een opkomende zon. Er wordt geklapt, hardop gelachen, gegierd, gebruld, terwijl er op het witte doek wordt gedansd en gezongen. En uiteindelijk komt natuurlijk alles goed, en wordt de arrogante, ontevreden, geld spenderende huisvrouw getemd en de boef verslagen door de held. Ohhhhh Bollywood ;-)

Kate en ik pakken de volgende ochten samen trein naar Bangalore. Het is een korte trip, en 3.5 uur later zijn we in de IT hoofdstad van India. We brengen eigenlijk de hele middag door in een koffiebar met grote relaxte 'tronen' waar ze wifi connectie hebben en goede koffie, te midden van hippe en trendy Indiase leeftijdsgenoten uit de upperclass van Bangalore. Ik luister wat gesprekken af en kom erachter dat we eigenlijk ook overal hetzelfde zijn, en dat Indiase tieners en twintigers met dezelfde dingen bezig zijn als Westerlingen. Ook valt me op dat de wat hoger opgeleiden vaak Engels tegen elkaar praten, maar dan wel op zn Indiaas. Andd dhen I said to him, uhmm hellohooo, whad dooooo you think, and dddo you know whad he answered, yeaaar? Dit alles op zingende toon, met af en toe een hoofdschuddende beweging... Heerlijk heerlijk... ‘S avonds ervaren we voor de verandering weer eens de irritante kant van India, die je bijna zou vergeten zo in het Zuiden (dat overduidelijk een heel stuk vriendelijker en makkelijker bereisbaar is dan Noord India), als we gigantisch afgezet worden door de eerste zes rickshaw drivers die we vragen ons terug te brengen, en slecht een stukje minder door numero zeven. Alsof er afgesproken is s’avonds niet te zakken onder het viervoudige van wat je overdag betaalt voor dezelfde weg, omdat ze weten dat meisjes toch niet in het donker terug willen lopen. Nou moet je mij dat niet zeggen, dan doe ik het dus wel, maar als we uiteindelijk een stuk achtervolgt worden door wat louche figuren, besluiten we dat we het onszelf nooit gaan vergeven als we beroofd worden omdat we niet 2 euro wilden betalen voor een rickshaw, en laten we ons toch maar terugbrengen. Frustrerend soms...

Helaas moet ik na Bangalore afscheid nemen van Kate, die doorgaat naar Hampi tewrijl ik naar Pune vertrek. Vroeg in de ochtend vertrekt mijn trein van Bangalore Yesvantpur Station, om 21 uur later in Pune City aan te komen. Ik wil hier nog even iets kwijt over het reizen met de trein in India, want echt, ik ben fan van Indian Railways.. Het is met 1.6 miljoen werknemers een van de grootste werkgevers ter wereld en zeker de grootste van India. Het is een organisatie waar je U tegen zegt. De treinen komen praktisch op de minuut nauwkeurig op tijd aan, de informatie wordt in Hindi en in Engels omgeroepen, er hangen digitale borden met up-to-date vertrekinformatie en er hangen lijsten met gereserveerde namen buiten de wagons zodat je precies kunt zien of je de juiste wagon hebt gevonden. Ook wordt er continu geveegd en daardoor zijn de stations een van de schonere zones die je in India aan kunt treffen. Oh ja, en je kunt 24 uur per dag chai of koffie kopen van mannetjes die met grote thermonskannen chai chai chai chai garam chai roepend rondlopen. Je kunt verschillende klassen boeken in de stoel en sleeper compartementen, en zo komt het dat je de 21 uur durende tocht van Bangalore naar Pune kunt treinen in een sleeper compartement voor slecht 349 Rupees (nog geen 6 euro). Arme sloeber klasse, dat wel. Maar dat ben ik ook, en bovendien vind ik het gezelliger om tussen de Indiers te zitten dan in een airconditioned classe tussen de laptops. Je deelt een coupe met 7 anderen, en de bankjes waar je overdag op zit worden ’s avonds teruggeklapt tot slaapbedden (3 boven elkaar aan beide kanten van de coupe, en 2 boven elkaar aan de andere kant van het gangpad). Zo’n treinreis is een grote sociale happening, en zodra je een opgepropte krant (alias lunchbox) open gevouwen ziet worden weet je al dat je inwendig moet gaan oefenen op je weiger-skills. Nee nee, hoeft niet, echt niet, ik heb al lunch op, maar het moet, en ze kijken vervolgens genoegzaam toe hoe je zit te genieten van hun zelfgemaakte chapati’s met chutney. Dan krijg je vervolgens hun kinderen in handen geduwd zodat zij kunnen eten, en wordt je ondergezeken door een babietje die geen luier draagt. Ach, het is ook allemaal een dolle boel, geweldig! Het is een komen en gaan van verkopers van allerhande waren (je hoeft echt niks van te voren in te slaan, elke 5 minuten is er gelegenheid thee, koffie, biryani, samosa, idly etc. te kopen), en er wordt heel wat gebedeld. Ik kom uiteindelijk half 3 snachts aan met de trein in Pune, en wordt overvallen door een horde rickshaw mannetjes. Ik stort mijn lijst eisen over ze uit (hotel vlakbij, minder dan 400 Rs en maximaal 50 Rs voor de rit), en commondeer dat alleen als ze iets weten en me er direct naartoe kunnen brengen ik met ze meega, en anders slaap ik op het station en wacht ik tot het licht is. “Yes madam, I know, come come” en ik stap in de rickshaw die me door verlaten steegjes met hordes aggressieve straathonden naar verschillende hotels brengt. Ik ben moe, en raak geirriteerd als elk hotel waar hij me brengt ofwel geen licensie heeft voor buitenlanders OFWEL stiekem toch eerder 2000 Rs kost ipv 400. Zes hotellen later geef ik hem opdracht me terug te brengen naar het treinstation omdat ik daar in elk geval nog semi-veilig op de grond kan slapen tot het licht is, maar ik vertel hem ook dat hij naar zn rupees kan fluiten. Hij wil me eerst niet terugbrengen als ik niet betaal, maar als ik dan vervolgens tegen hem uitval en begin te schreeuwen dat hij me hier niet midden in de nacht in de middle-of-nowhere achter gaat laten en me NU terug gaat brengen, raakt hij toch een beetje geintimideerd en brengt me uiteindelijk terug. Toch handig soms dat je een kop groter bent dan de gemiddelde Indier... Ik trek mezelf terug in de “waiting room for ladies” en nestel mezelf tussen de vrouwen en mannen (????) op de vieze grond en probeer nog wat te slapen... Een paar uur later is het licht en ga ik lopend op zoek naar een hotel maar nog altijd geen geluk. Het is druk en alles zit vol. Ik ben moe, niet helemaal lekker, gammel, en wil gewoon echt een kamer. NU! Echt, het huilen staat me ineens nader dan het lachen, maar dan vind ik uiteindelijk een heel lieve rickshaw chauffeur die me ergens weet af te zetten, op een plek die alsnog duurder is dan eigenlijk gepland, maar wel betaalbaar, en ik geef hem een dikke tip. Ik blij, hij blij... In mn kamer aangekomen zie ik dat hij, zeg maar, 10 keer zo groot is dan de grootste kamer die ik ooit gehad heb, dat ik twee balkonnen heb voor mezelf, een onwijs groot plasma scherm, en een badkamer waarin ik rijkelijk mijn Bollywood-moves kan oefenen terwijl ik onder de douche sta. En er mijn was in uit kan hangen, zonder dat deze nat wordt tijdens het dansen, uhh, ik bedoel douchen. Wow! Wat een feest!

De rest van de dag besteed ik aan het regelen van wat laatste dingetjes want van 14 tot en met 25 November sluit ik mezelf op in het Vipassana Meditation Center in Pune. Vipassana is een insight meditation, en een van de basisvoorwaarden is dat er gedurende 10 dagen 'nobel silence' gepraktiseerd wordt, dus stilte in spraak, gedachten en beweging. Dit komt neer op niet praten, niet denken en niet bewegen, wat ontzettend zwaar en cofronterend schijnt te zijn en ik kijk er dan ook best wel tegenop. Maar tegelijkertijd denk ik er ook al een hele tijd over na, en merk dat ik er nu echt aan toe ben. Gedurende deze grote stilte ben ik dan ook niet bereikbaar of in staat te reageren op emails. Tabee! Tot over 2 weken!