Hoewel ik alweer een tijdje in het land der sprekenden ben wil ik toch nog even terugkomen op de ervaring die ik opgedaan heb tijdens m'n 10-daagse Vipassana meditatie; een ervaring die ik, om z'n emotionele en fysieke zwaarte en om de vriendschappen die er ontstaan zijn, een was om nooit meer te vergeten...

De dag voordat de meditatie begon moest ik me 's middags melden voor de registratie, voor het ondertekenen van de eed van noble silence, om al mn boeken, pennen en ander schrijfmateriaal in te leveren, en voor het inrichten van mn kloosterachtige kamertje. Het Dhamma Center in Pune is een ommuurd complex met een prachtige binnentuin, twee Dhamma Halls (meditatiehal), twee residential buildings, twee teacher residencies, en twee dining halls. Waarom twee van alles? En waarom dat plastic gordijn dat het complex in twee symmetrische gedeeltes schijdt? Omdat mannen en vrouwen gedurende de 10 dagen strikt gescheiden van elkaar leven. Dit om afleiding te voorkomen. Ik heb de formaliteiten geregeld en zit al een tijdje in mn hokje te wachten en hoop stiekem dat mijn kamergenote niet op komt dagen zodat ik het kleine hok voor mezelf heb, als Mahsa binnen komt lopen. Ze struikelt over de drempel, dondert m'n kamer in, en knalt haar rugzak op het andere bed. Ik ontdek dat ze uit Iran komt, en aangezien ik hoop volgende maand daarheen te kunnen raken we aan de praat en blijkt ze echt een super tof mens te zijn. Ze woont al 4 jaar in Pune (India) waar ze biotechnologie studeert. Ze is bijna klaar met haar studie, maar eigenlijk wil ze hondentrimster worden. Of dierenarts-assistent. Of alletwee. We raken maar niet uitgepraat en als we die avond gaan slapen en ons realiseren dat we vanaf de volgende ochtend 10 hele dagen en nachten niet meer mogen praten moeten we nog snel even iets tegen elkaar zeggen. Oh en weet je dat zus...? En dat zo...? Oh en weet je wat ook nog is? Psssst, slaap je al? Ik ook niet. En nu? Ja ik ben ook nog steeds wakkker... Oh en weet je waar je ook nog heen moet gaan? Slaap je nu al? Wil je chocola? Ik heb kitkats meegenomen... Ok, nu gaan we echt slapen. Ja echt. Als de volgende ochtend om 4 uur de gong gaat, zijn we sterk, staan we op (echt!), en negeren we elkaars blik en moeten we concluderen dat het echt keigoed gaat. We praten de hele dag niet met elkaar. De dag start om 4.00 's ochtends als er op de gong geslagen wordt, en eindigt om 21.30 uur 's avonds. Daartussen in zit 10.5 uur meditatie, 1.5 uur videodiscourse en wat tijd voor maaltijden en (heel kort) rust. Het schema is onwijs zwaar en regelmatig ben je geneigd terug te lopen naar je bed om 'heel even' te gaan liggen. Dt is echter geen optie en je wordt meteen weer teruggehaald als je probeert stiekem er tussenuit te knijpen. De eerste dag is superzwaar en ik vraag me ernstig af hoe ik dit in hemelsnaam 10 dagen vol ga houden. Het zitten in kleermakerszit is zoooo pijnlijk. Je knieen, rug, nek, schouders, echt alles doet pijn. Continu ben je van minst oncomfortabele en minst pijnlijke positie aan het veranderen naar op-een-na minste pijnlijke positie, maar al gauw heb je alles geprobeerd en blijft er niks over dan allesoverheersende pijn. Nooit zou ik het geloofd hebben als iemand me zou vertellen dat op de grond zitten in deze positie voor vele uren zo pijnlijk zou zijn. Tien dagen zitten zal uiteindelijk de zwaarste lichamelijke bevroeving ooit voor me blijken te zijn. Tijdens Vipassana wordt er noble silence gepraktiseerd wat inhoud dat er niet gecommuniceerd mag worden, in de breedste zin van het woord; silence of body, mind and speech... Dus niet alleen niet praten, maar ook geen oogcontact, geen gebaren, geen briefjes, geen glimlachjes, en al helemaal niet elkaar aanraken... Tussen de meditatie uren door kan er een beetje rondgelopen worden in de binnentuin. Aangezien communicatie niet toegestaan is loopt iedereen als een zombie rond, met z'n gezicht naar de grond gericht. Een beetje een trieste aangelegenheid, en rondlopen in de tuin krijgt dan al gauw iets weg van 'luchten' op de binnenplaats van een gevangenis. Gek genoeg overleef ik de eerste dag en uitgeput en met overal pijn val ik tenslotte in slaap. De volgende ochtend om 4 uur neem ik snel een bucket shower, en als ik uit de badkamer kom voel ik een tikje op mn schouder. 'Uhmm, hoe is de douche?' 'Mahsa, we mogen niet praten!' Maar het is al te laat. De toon is gezet en de komende 9 dagen wordt het een gewoonte snel de deur van onze kamer te sluiten en aan een stuk door fluisterend alle frustraties en grappige momenten eruit te gooien. Hoewel we ons best wel een beetje schuldig voelen hierover, heeft het ook gemaakt dat we in deze periode tot heel goede vriendinnen uitgroeien, en we al kitkat etend (de papiertjes verstoppen we uiteraard goed) hele verhalen aan elkaar vertellen, we grappen maken om sommige mede-mediteerders en ik op een zekere avond de eer toegedeeld krijg Mahse kaal te knippen met de botte verbandschaar uit mn EHBO kit en met m'n koplamp op mn voorhoofd (licht wordt uitgeschakeld om 21.30). Het was een grote gezellige boel in kamer 16 :-) De volgende dag verschijnt Mahsa als een kaalgeplukte kip in de Dhamma Hall. Nooit zal ik de gezichten van de mede-mediteerders vergeten. Geweldig! Aangezien we als buitenlandsers zwaar in de minderheid zijn (60 mannen en 60 vrouwen, maar hiervan zijn er maar 5 niet-Indiers: 2 Iranezen, 1 Spaanse, 1 Griekse en ik) is er sowieso al veel aandacht op ons gericht. Door de assistent docenten worden we continu op van alles en nog wat aangesproken: op de kleding (ik moet een sjaal dragen ondanks de conservatieve kurta die ik speciaal hiervoor gekocht heb), op hoe ik loop (te snel), op hoe ik afwas (tegen de klok in? of met de klok mee? in elk geval verkeerd), op dat ik mn rug strech (mag ook niet, had ik toch wel moeten weten) en zoveel meer. In het begin kan ik het nog wel negeren maar naarmate de dagen vorderen en het slaapgebrek en tekort aan eten (11.00 uur 's ochtends is laatste maaltijd) je op begint te breken, hoe minder commentaar je kunt verdragen. En dan heb je nog de mede-mediteerders. Een groot deel van hen waren plattelandsvrouwen die nog nooit eerder een toeriste hadden gezien en ik had dan ook erg het gevoel dat ze heel minachtend en afkeurend naar me keken. Ik begon hoe langer hoe meer geirriteerd te raken, en op den duur vond ik het allemaal schijtwijven! En dan zaten ze ook allemaal nog hardop te boeren, scheten te laten en kelen te schrapen, alsof het de normaalste zaak van de wereld is. In de meditatiehal, waar we allemaal zo stil moesten zijn! In het begin schrik je hier nog even van, als de persoon naast je even luidkeels het alfabet begint te boeren maar al gauw werd ik zo kwaad van binnen. Ben ik eindelijk een beetje geconcentreerd, BUUUUURRRP, weg concentratie. Dammit! Nou ja, was op zich nog redelijk klein boertje voor Indiase begrippen. Opnieuw dan maar. Eindelijk komt de concentratie weer een beetje terug, het gaat weet goed, BBBBBBBBUUUUUUUUUURRRRRRRRRPPPP. Ik wilde zo graag iemand even lekker door elkaar rammelen, zoveel woede kwam er ineens naar boven. Ik begon het me zo persoonlijk aan te trekken. Ze respecteerden me gewoon niet. Ik vond het zo erg! Maar je mag niks uiten, dus ik begon het op te stapelen en ik begon van binnen te koken van woede en frustratie. Op een gegeven moment besluit ik onze docent er op aan te spreken. Om de dag hebben we kleine fluistergesprekjes met de docent, en met vier studenten zit je op de grond aan haar voeten en fluister je je vraag of je probleem toe. De overige studenten vragen van alles over de meditatie techniek en over de ademhaling, maar als het mijn beurt is begin ik over de scheten en de boeren en de roggels. Ik vraag haar of hier niks aan gedaan kan worden omdat ik het nou niet echt bepaald 'nobel' vindt. Ze verschrikt en trekt rood weg, maar zegt dan met een ongemakkelijk lachje dat daar helaas niks aan gedaan kan worden. This is India zegt ze, terwijl ze haar sari onder haar kont rechttrekt en er een rotte eier lucht ons tegemoet gewaaid komt :S

De dagen sukkelen verder en het wordt elke dag zwaarder, zowel fysiek als emotioneel, en op een gegeven moment besluit ik dat het genoeg geweest is. Op de zesde dag loop ik weg uit de meditatie hal en val snikkend op bed neer. Wat een schijtmeditatie, waarom doe ik dit? Ik ben moe, heb honger, ben al sinds de eerste dag aan de schijterij aangezien we leidingwater moeten drinken, ik heb overal pijn, iedereen haat me want ze kijken allemaal zo afkeurend naar me, en ik kan de irritatie en woede die ik voel niet meer verdragen. En dit allemaal terwijl ik zo relaxed en comfortabel op een bed in een hotelkamer liggen, een koud biertje kan opentrekken, of boeken kan lezen en schrijven. Waar ben ik mee bezig? Mezelf heel zielig vindend lig ik op bed te grienen als Mahsa binnen komt lopen. Ze praat een eind op me in en uiteindelijk besluit ik opnieuw met de docent te gaan praten. Die middag vertel ik haar dat ik het niet meer kan, dat ik 's nachts pas om 1.00 uur in slaap van, en dat om 4.00 uur die gong alweer gaat en dat ik als gevolg hiervan de hele dag met mn ogen dicht doe alsof ik mediteer maar dat ik eigenlijk gewoon stiekem rechtop zit te slapen, en dat ik al dagen aan de race ben en niks binnenhoudt en door deze combinatie echt totaal uitgeput ben. Uiteindelijk geeft ze me toestemming om flessen mineraalwater te bestellen en om 's ochtends gewoon 1-2 uur langer te slapen. Zodoende slaap ik dus tot 5 of 6 uur uit, en zo komt het dat ik de Vipassana afmaak. Ook de video discourses die we in de avond te zien krijgen van Mr. Goenka, de grondlegger van de Vipassana, werken erg motiverend, en het is ook mede dankzij deze video's dat ik ben gebleven anders had ik het niet aangekund. Elke vraag waar je gedurende de dag mee zit, beantwoord Goenka die avond in de discourse en zodoende krijg je toch enigszins het gevoel dat je niet de enige bent die met al die moeilijkheden zit. Hij is erg komisch en met sprekende voorbeelden weet hij alles goed te verhelderen. Hij begint en eindigt z'n 1.5 uur durende discourse altijd met een portie chanten, en met lage basstem zingt (bromt) hij in Pali of Sanskrit wat woorden van Buddha weg. Een ander lichtpuntje in de duisternis is dit ik uiteindelijk toch een pen heb weten te bemachtigen. Ik fluister Sofia (de Griekse) toe dat ik echt gek wordt als ik niet kan lezen of schrijven en hierop stopt ze me snel een pen toe die ze binnengesmokkeld heeft. Even later wordt ik toegefluistert vanachter een boom, pssssttt, you want book? Here, tuck it in your trousers.... Ik stop snel de twee boeken die ze me in handen drukt in de band van mn broek en met mn sjaal ervoor loop ik snel naar mn kamer waar ik ze onder mn matras verstop. Die avond schrijf ik hele passages op stroken wc-papier en maak ik kennis met de filosofien van Osho en Krishnamurti, twee van Sofia's helden. Ik zweer je, die Sofia heeft echt alles. Die moet echt een magic suitcase hebben, zoals die dingen tevoorschijn weet te toveren. Zou me niks verbzen als ze ook sigaretten of chocola heeft. Of koffie. Masha en ik dromen over de inhoud van haar koffer en visualiseren hoe we bij haar inbreken en hoe we alle verboden vruchten plunderen. Zo zie ik haar regelmatig tijdens het eten stiekem olijfolie uit haar handtasje toveren en over haar komkommer heengieten, alvorens ze een ander zakje opent waar basilicum inzit. De laatste dag als de noble silence over is, zal ze ook rondgaan met bakjes halva, waarvan ze kilo's uit Griekenland heeft meegenomen. Als ik haar erop aanspreek of ze gek is dat ze zoveel meezeult en het bovendien verboden is hier, antwoord ze verontwaardigd dat het voor haar gewoon een beetje anders is. Ze is Griekse, dus ze kan niet anders. De laatste dag van ons verblijf in het meditatiecentrum mogen we weer praten en vooral het vrouwengedeelte verandert in een groot kippenhok. En dan ..... ineens komen er allemaal vrouwen naar me toe die mn gezicht aanraken en mn arm kussen en mn neuspiercing aanraken en zeggen dat ze mn neuspiercing zo mooi vinden en dat mn haar en mn lach zo mooi is, en dat ik bij hen thuis moet komen logeren en hun kinderen moet ontmoeten, en en en ..... Huh? Ik heb 10 dagen gedacht dat ze een hekel aan me hadden en heb me diep beroerd gevoeld hierdoor, en nu ineens dit? Ik snap er niks van. Blijkt dat hun blikken die ik als afkeurend opvatte niet als afkeurend bedoeld waren maar puur nieuwsgierigheid en verwondering waren. Ik voelde me zo schuldig! Ik heb 10 dagen lang woede op zitten bouwen jegens hen, en dan blijkt dat er geen grijntje kwaad inzet van hun kant. Nou ja, het is allemaal goed nu, en er wordt gelachen en geschaterd om de misverstanden, er worden emailadressen uitgewisseld, foto's gemaakt, engels, hindi, marathi, handen en voeten taal gesproken, en uitbundig geknuffeld met onze nieuwe aunti's. Wat een goed moment na zo'n zware week, echt, iedereen was zo vrolijk!

Nadat we losgelaten worden uit het Dhamma Center besluiten Ana, Sophia en ik een kamer te delen in het fantastische hotel waar ik eerder in mn eentje verbleef. Het hotel is gelegen nabij Koregaon Park, waar ook de Osho Ashram gelegen is, ook wel bekend om oprichter Bagwan Rajneesh. Sophia en Ana zijn beiden al een hele tijd grote fan van Osho en willen dan ook een paar dagen in de ashram doorbrengen. Ik twijfel aangezien ik na het lezen van een van zijn boeken ook aardig onder de indruk ben geraakt maar iets aan de atmosfeer in de ashram me tegenstaat. We zijn er wezen kijken en ik trof me er net iets te veel arrogantie aan, net iets te veel neuzen in de lucht. Daar komt bij dat er een belachelijk hoge entree geeist wordt (1750 Rupees voor de eerste dag; inclusief verplichte HIV test) en dan 850 voor elke opvolgende dag. Daarbij moet je verplicht 2 gewaden kopen: een maroon-kleurige voor de dagmeditaties, en een cremige voor de avondmeditatie (denk aan 1300 rupees voor wat lapjes stof). En hier heb je nog niks voor; sommige activiteiten eisen nog extra rupees, en eten in de ashram is ook erg duur. Het trekt dan ook een bepaald slag volk aan, het type Westerner met geld dat op zoek is naar Indiase mysiek en vrije seks (Osho's filisofie is hier een beetje uit zn verband gerukt). Ik bedank, maar Ana en Sophia gaan 3 dagen volop ashrammen, en ik ben er stiekem wel blij mee want zo krijg ik toch alle verhalen te horen over whirling, dynamic dancing, dynamic meditatie, lachtherapie, en weet ik wat meer. Elke avond komen ze terug in hun gewaden en dansend demonstreren ze wat ze die dag geleerd hebben. Schaamteloos laten ze zien hoe een aap danst, at whirlen is, en hoe ze hebben leren schreeuwen en lachen :-) Ana en Sofia zijn respectievelijk 52 en 40 jaar oud, maar dat weerhield heb er niet van van 6.00 uur 's ochtends tot middernacht in de ashram rond te brengen. Geweldige vrouwen! Ikzelf breng mijn dagen in Pune afwisselend door in het gezelfschap van Mahsa of Siana (mijn Indiase vriendin die ik in Laos heb ontmoet enkele maanden terug). Met Siana en haar vrienden ga ik naar de bios of volg ik pranayama yoga lessen, met Ana en Sophia ga ik de markten af en 's avonds drink ik port met de vader van Siana en kletsen we over de oceanen die hij bevaren heeft en de wegen die ik bereisd heb. Hij vraagt waarom ik niet gewoon bij hen blijf slapen, dus zodra Ana en Sofia uit Pune vertrekken, verkas ik richting Siana's huis.

Mn een-na-laatste dag in Pune ga ik shoppen met Mahsa. Ik moet namelijk hard op zoek naar bedekkende kleding, want ik heb namelijk dan toch nog (na 7 weken) mn authorizatie bemachtigd om mn visum voor Iran aan te mogen vragen. Ik koop een aantal lange kurta's, een lange broek, sneakers en een paar nieuwe sjawls, en Mahse knikt tevreden dat ik nu volledit Iran proof ben. Hoewel ik zo graag naar Iran wilde, moet ik eerlijk bekennen dat ik er best zenuwachtig voor ben. Het is het eerste land waar ik echt een beetje bang voor ben om het te bereizen, en ik had me er eigenlijk al een beetje bij neergelegd dat ik geen visum zou krijgen en dat ik dus langer in India zou blijven om kerst en oud & nieuw in Goa door te brengen met Siana en Mahsa. Ik had hier zelfs al zin in gekregen aangezien ik nu zo'n fijne groep mensen om me heen heb hier. De plannen veranderen dus enigszins en daarom besluiten we dan maar gewoon nu naar Goa te vertrekken, voor een week strand, voordat ik naar Mumbai moet om mn visum te gaan regelen. Mahsa belt me helaas zojuist op dat ze uiteindelijk toch niet met ons mee kan naar Goa :( ..... omdat ze zojust een ticket heeft geboekt, en met mij mee naar Iran gaat! Whaaaaa, hoe gaaf is dat! Ze was al 2.5 jaar niet meer in Iran geweest, en haar familie zat al een tijd aan te dringen dat ze nodig weer eens langs moest komen, en nu ik ga dacht ze dat dit wel een geschikt moment zou zijn :-) Ze gaat een week eerder, zodat ze een hele week bij haar familie in Tehran kan zitten en de stoet bezoekende ooms en tantes handjes kan geven, zodat ze daarna met mij naar Esfehan en Shiraz kan reizen. Ze vermeldde ook nog even dat haar familie een zomerhuisje heeft aan de Caspische Zee en dat we daar misschien ook wel heen konden gaan als ik dat leuk zou vinden. Hoe gaaf?!

Maar nu moet ik even rustig blijven. Shanti shanti.... Ik heb mn visum tenslotte nog niet in mn paspoort geplakt zitten... En bovendien heb ik nog 2 weken in India te gaan, die ik uiterst relaxt ga doorbrengen. Ik ben vanochtend al met Siana en haar zusje naar de salon geweest om onze benen te laten harsen, dus dat gedeelte is geregeld. Nu nog even mn tas volstouwen met bikini, handdoek en boeken, afscheid nemen van Siana's moeder en dan kunnen we gaan... Goa here we come!