Na drie weken in Pune doorgebracht te hebben vertrek ik dan eindelijk samen met Siana en haar zusje Sasha naar het fameuse Goa. We bereidden ons voor op een lange tocht bestaande uit vier delen, maar de nachtbus die ons de volgende ochtend eigenlijk in Mapse af zou zetten, blijkt ineens door te rijden naar Panaji en toen we daar uitkwamen bleek dat hij zelfs nog verder zou rijden naar Madgao, de meest zuidelijke grote stad van de staat Goa. Dat is mooi, want dat scheelt ons nogal wat overstap momenten en nu hoefden we alleen nog maar het laatste stuk naar Palolem per local bus af te leggen. Palolem is een van de Zuidelijkste stranden van Goa, dat nog relatief rustig is gebleven in vergelijking met de overvolle stranden in Noord-Goa. 'Relatief' rustig inderdaad, want daar waar Palolem (of Goa in het algemeen) nog een onontdekt hippie paradijs was in de jaren zestig en zeventig, het is tegenwoordig geen geheim meer dat het hier zwaar reeeeeeelaaaaaaxxt is, en overjarige hippies in gebatikte t-shirts en paars/oranje broeken met ohm of ganesha opdrukken domineren dan ook het straatbeeld.

We lopen het strand op en gaan op zoek naar geschikte accomodatie. Accomodatie te over, maar als we op een gegeven moment de welbekende Indian mystic lounge muziek uit een barretje horen komen en de tevens welbekende relaxte stoelen zien staan waar uitgetelde mensen in hangen, en als we ontdekkken dat er achter deze bar een palmbomen-bos ligt met diverse beach shacks te huur, is de beslissing snel gemaakt. We nemen 2 hutten, gooien onze backpacks af en schieten onze bikini's aan. Op naar het strand... met een tussenstop bij de bar voor een koude KingFisher... Hemels! Terwijl ik op mn doek zit te genieten van m'n biertje voel ik een natte snuit tegen mn rug. Staat er gewoon een koe mn rug te likken! Hoewel het best verfrissend was, schrok ik er toch ook enigszins van. Het verschijnsel koe-op-strand zal de komende dagen zeer alledaags blijken te zijn, en zelfs koe-in-restaurant is niet iets om je nek voor om te draaien in Goa.

Uiteindelijk breng ik zes zwaar ontspannen dagen met Siana en Sasha op het strand in Palolem door, en doen we niks anders dan lezen, bruinen, en heel veel lachen. Als we op onze eerste avond op het strand fenni zitten te drinken nodigen twee jongens zich ineens uit bij ons te komen zitten; Philippe (Zwitsers) en Shorjoh (Indier). Shorjoh is een poker-spelende advocaat uit Kolkota en moet ons de volgende dag alweer verlaten voor een belangrijk tournament, maar om de pijn te verzachten introduceert Philippe ons de volgende dag aan Ivo (Bulgarije) en Hamid (Zwitsers), en de rest van ons verblijf in Goa komen we niet meer van hen af. Als Sasha en Siana na zes dagen helaas terug moeten keren naar Pune, blijf ik achter met de mannen, en worden we aangevuld door Sam (UK) die een around-the-world trip aan het doen is in 2 maanden maar al 3 weken in Goa doorbrengt, en Memmed (Turkije). Zowel Philippe als Memmed hebben onafhankelijk van elkaar niet zo lang geleden de oude Zijderoute per motor afgelegd (Philippe van China naar Zwitserland en Memmed van Turkije naar China) en ik krijg allerlei tips over reizen in Iran en Oostelijk Turkije (Kurdistan), maar ook allerhande stoere verhalen over incidenten in Pakistan en Afganistan... Zo gaaf klonk die trip! Zoveel vrijheid heb je op een motor, lijkt me geweldig! Door de Himalaya in Noordelijk India... Af en toe zou ik best een kerel willen zijn. Niet omdat vrouwen geen motor zouden kunnen rijden, maar vooral omdat een vrouwelijke solo-motortrip door dergelijke gebieden heel wat wenkbrouwen de lucht in zal doen schieten, terwijl het voor mannen heel normaal is. Hoe dan ook, we dromen er flink op los en ik word goed opgewarmd voor mn bezoek aan Iran... Al met al breng ik tien uiterst relaxte dagen door in Palolem, maar dan moet ik helaas vertrekken; ik had namelijk nog altijd geen sticker in mn paspoort zitten dat mij toestemming zou geven Iran binnen te treden. Dus op naar Mumbai (Bombay), naar het consulaat van Iran...

Ik breng mn laatste avond door met Philippe, Hamid, Sam en Memmed, en als ik om 3 uur 's nachts moet vertrekken zitten we nog met zn allen buiten te chillen. Ik heb een rickshaw besteld die mij naar het treinstation zou brengen maar die staat op de weg op mij te wachten, en om daar te komen moet ik een stuk over het strand lopen. Nou is de aftand geen probleem voor me, meer het feit dat het strand 's nachts bevolkt wordt door hordes agressieve honden, en ik knijp hem echt om in mn eentje daar langs te lopen. Ivo staat al met een slagbout in zn hand klaar om me te brengen, maar dan staat ineens de jongen van het restaurant voor mn neus. Hij was speciaal opgestaan omdat hij wist dat ik zou vertrekken, en hij zou me wel even naar de rickshaw lopen. Ik had een flashback en moest denken aan het moment dat ik Mirissa in Sri Lanka verliet en Kalum me op stond te wachten. 'Goh wat aardig' denk ik nog, ik neem afscheid van de mannen, en loop met de strandtent dude het strand op. Hij is zenuwachtig en probeert me een aantal keer met overslaande stem te vertellen dat hij me gaat missen en dan ineens pakt ie me vast en probeert me te kussen. Ik schrik me een ongeluk en duw hem van me af. Hij probeert het nog een keer en ik duw hem opnieuw van me af. Maar dan begint hij te huilen. Dat hij me zo gaat missen en dat hij bang is dat hij me nooit meer gaat zien. Oh mijn God, het was echt heel sneu. Ik had me niet gerealiseerd dat mijn vriendelijk bedoelde glimlach elke keer dat hij me mijn chai bracht, anders opgevat zou kunnen worden. Sta je daar om 3 uur 's nachts met een 23 jarige jongen voor je, die staat te shaken en huilen omdat je hem afwijst, en die er heilig van overtuigd was dat we 'íets' hadden samen. Wat doe je dan? 'Hey man, bedankt he voor het wegbrengen, see ya!' Wat een ongevoelige trut kan ik ook zijn, maar wat moest ik dan? Later in de trein dacht ik er nog eens over na, en besef ik me hoe groot het cultuurverschil eigenlijk ook kan zijn op sommige vlakken. Ik was het een beetje vergeten, vooral omdat ik zoveel tijd met Siana en Sasha heb doorgebracht en zij zo ontzettend Westers zijn, maar op het gebied van seksualiteit en liefde zijn Indiers gewoon echt heel anders dan Westerlingen... 'Vikram' van 25 kan nog net zo onwetend zijn als 15 jarige 'Petertje'. En toch heb ik geen zin om me anders te gaan gedragen, en me onvriendelijk op te stellen, alleen maar om misverstanden te voorkomen. Hmmm, moeilijk, moeilijk...

Twaalf pijnlijke, koortsige uren later, die ik voornamelijk in de nabijheid van de wc heb doorgebracht, kom ik aan in Noordelijk Mumbai, op Lokmanya station, en ik warm me aan de gedachte dat het nu vast niet ver meer kan zijn tot aan Colaba, de toerist hub van Mumbai. Maar dan moet ik eerst nog een portie vechten met verschillende taxi chauffeurs, die me dik af proberen te zetten en als ik uiteindelijk na mn longen uit mn lijf geschreeuwd te hebben toch een chauffeur heb weten te strikken die me 'slechts' twee keer het normale tarief vraagt, ben ik blij met de gedachte er nu toch echt bijna te zijn. We zijn nog geen tien minuten onderweg of er stapt al een vriendje van de chauffeur bij ons in de rickshaw. Ik wijs de beste man erop dat ik degene ben die hem betaalt en dat mijn voorwaarde was dat er geen vreemde man naast me zou komen zitten. Hij lacht en rijdt door. Ik spreek hem er nog eens op aan, en hij lacht harder. Nou ja, laat ook maar denk ik; ik wil gewoon snel naar mn hotel en dan naar bed. Maar dan stopt hij ineens, stapt uit en zegt dat ie 'zo terug' is, 'even roken' en hij en z'n vriend snellen weg. Als hij 5 minuten later nog niet terug is wordt ik ineens woest. Wat een eikel, wat denkt hij wel niet. Ik betaal hem *gvdm* 400 Rupees om me rechtstreeks naar mn hotel te brengen en hij denkt dit domme wicht wel even te kunnen laten wachten. Ik stap uit, haal m'n rugzakken uit de laadklep en loop weg zonder te betalen. Ik zie collega chauffeurs roepen en gebaren maar ik loop door. Dan maar met de stadstrein, niet handig met al die bagage, maar het moet maar. Ik ben helemaal klaar met het vechten voor een eerlijke prijs. Ik koop voor 7 rupee een kaartje en wacht op de stoptrein die me naar Colaba zal brengen. Ik wordt door wat vrouwen meegetrokken naar een apart gedeelte op het perron, mezelf niet realiserende dat ze in Mumbai aparte ladies compartments hebben. 'Gelukkig, geen gedrang met grijpgrage mannen handjes' denk ik nog, maar dan komt de trein aanrijden, en verandert de vreemzame menigte vrouwen in een groep losgeslagen wilden, en wordt er geschreeuwd, gedrongen, gehuild, nog meer geschreeuwd, en getrokken. Een vrouw duikt vanuit het niks op en ontvermt zich over deze vreemdelinge en probeert mij en mn backpack de trein in te duwen. Dit was echter vrij onmogelijk aangezien er nog mensen uitwilden en de deuropening volstond, maar nee, duwen en hup hup nu erin! Ik hoor mensen huilend schreeuwen 'laat me eruit' maar in India is er geen regel die stelt dat mensen eerst eruit gaan voordat nieuwe passagiers binnengelaten worden. Hup met z'n allen proberen jezelf naar binnen te dringen. Stel je een bus 12 voor, sochtend om half 9, op weg van Centraal Station Utrecht naar de Uithof, maar dan 3 keer zo vol. Het was echt niet leuk. Ik merkte dat ik mensen dood aan het drukken was met mijn enorme backpack, en voelde me echt een wanmens hoe ik mezelf naar binnen probeerde te drukken terwijl er kleine meisjes probeerden naar buiten te komen. Het werd me teveel, ik kon het gewoon niet en besloot te wachten tot iedereen die naar buiten wilde, daadwerkelijk buiten zou zijn. Maar dan begint de trein ineens weer op te trekken, welgeteld 15 seconden nadat hij tot stilstand is gekomen en in paniek springen er nog wat mensen uit en wordt ik bijna meegesleept door de trein. Ik weet mezelf vast te houden aan de deur, met m'n hand over de hand van iemand anders, volledig buiten de trein hangend met mn backpack op mn rug en mn kleine rugzak een ander mensje platdrukkend, terwijl mijn weldoener binnen aan me blijft trekken dat ik 'gewoon naar binnen moet komen'. Doodeng is dit: de trein begon steeds harder te rijden en de menigte mensen binnen drukt mij bijna naar buiten terwijl ik geen grip heb aangezien mijn hand iemand anders zn hand probeert vast te houden. Uiteindelijk komen we bij het volgende station aan en gaan er wat mensen uit en kan ik 'gewoon' met twee voeten in de deuropening staan met mn rugzak binnenboord hangend. Mezelf realiserend dat ik gemakkelijk had kunnen verongelukken in de voorafgaande vijf minuten, en dat ik nog makkelijker verscheidene mensen had kunnen dooddrukken, probeer ik voorzichtig 1 hand van de railing te laten om het zweet van mn voorhoofd te vegen. Een aantal vrouwen kijken me aan en glimlachen naar me. 'It's sunday yaar, berry crrrowded...' terwijl een oudere vrouw hoofdschuddend naar mn backpack kijkt en roept dat ik een crazy foreigner ben, dat ik met zo'n grote tas probeer in het openbaar vervoer systeem van Bombay te reizen. Een uur later kom ik aan op het drukste treinstation in Azie, de Chhatrapati Shivaji Terminus. Hier vandaan pak ik een laatste taxi die me naar mn guesthouse in Colaba brengt. Ik ben blij dat ik voor de verandering eens een reservering heb gemaakt want budgetaccomodatie in Mumbai is vaak volledig volgeboekt. Het guesthouse heeft een erg opmerkelijke opzet: Je moet je een grote hal voorstellen, die in twintig kleine kamertjes is opgedeeld door her en der wat houten schotjes te plaatsen, die voor wanden door moeten gaan. Aan de bovenkant is dus alles open, en hebben alle 'kamertjes' een gemeenschappelijk (heel hoog) plafond waar de vetilatoren en lampen hangen. Dit heeft tot gevolg dat als 's avonds of 's nachts iemand besluit zn lamp aan te doen om, zeg, nog even een boek te lezen, dat eigenlijk alle overige negentien kamers ook fel verlicht zijn. En dat tevens iedereen kan meegenieten van elkaars telefoongesprekken, geconsumeerde verliefdheden, en gefluisterde geheimen... Eigenlijk is het een grote slaapzaal, voor zo'n veertig man, maar dan met de schijnprivacy van de multiplex muurtjes... En toch vind ik het wel gezellig, en ik betrap mezelf erop dat ik, terwijl ik aan het lezen, slapen, of mediteren ben, stiekem hele gesprekken afluister, en probeer uit te maken wat de persoon aan de andere kant van de lijn gezegd moet hebben om een dergelijk antwoord uit te lokken. Had ik je trouwens bijna he? Mediteren.. Ha! Hoe dan ook, ik leer onder andere dat mijn buurvrouw (ik denk Britse) een pijnlijke relatie had met een Indier in Goa, die later een vrouw en kinderen bleek te hebben, en dat haar vriendin die op bezoek was (vermoedelijk Bombayaanse gezien haar semi-progressieve opmerkingen) een vriend had maar dat het 'nogal gecompliceerd' lag, en dat ze nu een 'soort van open relatie' hadden maar dan toch niet helemaal open... Ik snapte er helemaal niks van. Volgens mij probeerde ze gewoon een beetje cosmopolitan te doen ten opzichte van de Britse... En toen gingen ze over op welke kleren ze zouden aantrekken die avond want ze zouden keihard gaan stappen. Of 'dit' of 'dat' niet te over- dan wel underdressed zou zijn. Een uur lang werd er van alles uit de koffer getrokken (denk ik tenminste) en vermoedelijk werd er heel wat aan- en uitgetrokken en werd er uitgeroepen hoe 'fucking amazing/stunning' het wel niet stond, alvorens het betreffende kledingstuk weer uitgetrokken werd en de Indiase del (kan niet anders, ze klonk echt als een typische del) uitkermde dat het vast te gewoontjes zou zijn. Ik moest mezelf echt inhouden om niet op een stoel te klimmen en over de schutting te gluren om mede te delen dat ik denk dat haar kont te wellicht een beetje dik zou zijn voor wat ze aanhad, maar ik hield me in. Als ik even later bij de gemeenschappelijke wasbak mn tanden sta te poetsen aangezien ik heel burgerlijk naar bed wilde gaan (ik ben tenslotte ook geen 25 meer), komt er ineens een zilverkleurig minirokje naast me staan. Althans, ik dacht dat het een minirokje was, gezien de hoeveelheid stof, maar het bleek een volledig jurkje te zijn. M'n Indiase buurvrouw tuit haar lippen voor de spiegel en stift er nog een extra laagje overheen. Ze werpt nog even een laatste verlekkerde blik naar zichzelf in de spiegel en gaat dan op pad, het nachtleven van Bombay in. Underdressed, pfffff.... Ik wordt oud. Maar goed, ik moet dan ook volledig uitgerust zijn de volgende dag, want ik heb een belangrijke missie...

Als maandagochtend het Iraanse consulaat opengaat, sta ik in het zwart gekleed, met sjaal op mn hoofd, al een tijdje voor de deur te wachten. Ik ben de eerste die naar binnen gaat, maar al gauw zal de ruimte zich vullen met Iraanse en Indiase mannen, die hun business visa komen verlengen. Ik lever de benodigde papieren in, en kan weer plaats nemen. De televisie staat aan en ik zie huilende, in zwart gekleedde mannen met baarden die hun hand in de lucht gooien en vervolgens op de borst slaan, en ik hoor de naam Allah regelmatig vallen. Wow. Is dit het Iran waar ik naartoe ga? Waar zijn de vrouwen? Is dit het Iran waar mahsa en Mehnaz vandaan komen? Wil ik hier wel heen? Na 2 uur wachten wordt ik een kamertje binnengeroepen en moet ik plaats nemen aan een grote tafel waar aan de andere kant drie streng kijkende zwart gekleedde mannen zitten te wachten. Het vuurpeleton wordt geopend. Waarom wil je zo nodig naar Iran? Wat ga je daar doen? Wat wil je gaan bezoeken? Waarom ben je alleen? Ken je daar mensen? In welke landen ben je hiervoor geweest? Waarom heb je zoveel stempels in je paspoort? Wie betaalt voor je verblijf? Wat doe je in Nederland? Wat doet je vader? Wat is zijn religie? Owwwwwww Gawd! Dat was intimiderend! Omdat ik een meisje ben, en alleen reis, waren ze er niet happig op mij een visum te verschaffen. Maar ik had nou eenmaal mn zinnen op dat visum gezet dus ik zou me niet laten overhalen om niet te gaan. Uiteindelijk waren ze bereid me een visum te geven, maar voor slechts 10 dagen. Omdat ik een meisje ben, 'a single lonely woman'. Ja daag, ik ben nu al zo lang met dit visum bezig, ik laat me nu niet afschepen met 10 dagen. Ik praat als brugman, vertel ze dat ik alles bij elkaar in 20 niet-Westerse landen heb gereisd, altijd alleen, waarvan ook in islamitische landen, en dat ik bereid ben me volledig aan te passen aan de regelgeving van Iran; dat ik mezelf zal bedekken, en dat ik geen provocerend gedrag zal vertonen... Altublieft? Dan wordt ik naar buiten gestuurd want ze moeten de case bediscussieren. Een uur later kan ik terugkomen, en krijg ik 15 dagen toebedeeld. De victorie! Een paar dagen later kon ik terugkomen om mn visum op te halen. Yes!!!

In jubelstemming breng ik de volgende dagen door in Colaba, en tref ik de laatste voorbereidingen voor Iran. Ik moet euro's hebben, heel veel euro's, want er zijn geen ATM's in Iran. Dat bleek nog niet zo makkelijk, en geen enkele bank kon me de euro's leveren. Uiteindelijk kon ik alleen bij Thomas Cook terecht, maar ook hiervoor moest ik nog verscheidene malen terugkomen. Je moet nameljk eerst Indian Rupees uit de ATM trekken, maar aangezien ik 800 euro nodig had en er een limiet aan het bedrag zit dat je per dag kan opnemen, had ik hiervoor drie dagen nodig. Om vervolgens mn Rupees in euro's te kunnen wisselen, had ik mn bankafschriften nodig, mn vliegticket, mn opname afschriften en mn paspoort. Maar ja, had ik nou net mn paspoort op het consulaat liggen, en mn afschriften in mn hotelkamer en laat het kantoor nou net aan de andere kant van de stad gelegen zijn. Als ik dan eindelijk alles bij elkaar gesprokkeld heb blijkt dat de nummers op mn afschriften niet overeenkomen met mn bankpas. Aaaaaaarrrgrgggh, geef me gewoon geld! Nu! Maar nee, de man wobbelt zn hoofd wat heen en weer, lacht en spreekt de fameuze woorden This is India, en ik kan de straat weer op, op zoek naar een ATM om opnieuw een opname te doen om aan te tonen dat het gewoon een fout van het Indiase cash netwerk is, en niks te maken heeft met mijn pas. Uiteindelijk heb ik zojuist dan toch mijn geld kunnen regelen, een paar uur voordat ik naar het vliegveld moet vertrekken. Heerlijk is dat, als alles zo lekker op tijd gaat hier. Bureaucratie ten top. Dat ik nog geen zenuwinzinking heb gehad verbaast me echt... Oh ja, en dan moest ik ook nog op zoek naar een doktor, aangezien ik al een aantal dagen een vermoedelijke blaasontsteking had, en nodig antibiotica moest hebben. Dat moet niet zo moeilijk zijn in een stad als Mumbai zul je denken. Niks is minder waar. Ik duik elke apotheek in om te vragen of ze me kunnen vertellen waar ik een arts kan vinden, en ook op straat ga ik wanhopig op zoek. Iedereen die er enigszins hoog opgeleid uitziet spreek ik aan of ze wellicht een arts weten, ergens ook in de hoop dat ze zelf arts zijn... Niemand! Dan geeft uiteindelijk de bewaker van mn guesthouse het adres van zijn dokter en ik kan de volgende ochtend gewoon langsgaan zegt hij. Ik tref een man van in de zeventig aan die samen met zijn vrouw een soort van praktijk leidt. Zijn vrouw is gyneacologe, wat perfect uitkwam, want daar was ik eigenlijk precies naar op zoek. Al boerend onderzoekt ze me, concluderend dat ik inderdaad een ontsteking heb en ze geeft me antibiotica. De volgende ochtend moet ik terugkomen om te vertellen of het beter gaat, en wanneer ik haar de volgende ochtend geruststel dat ik me inderdaad al iets beter voel, vraagt ze me de volgende keer dat ik in Mumbai ben nog eens langs komen. As a friend, not as a patient. Het blijft me verbazen hoe 'vriendschappen' hier gesloten worden ;-)

Op weg naar Cafe Royal waar ik mn dagelijkse dosis caffeine haal ben ik al enkele malen gevraagd of ik misschien wilde figureren in de nieuwste Bollywood film. Colaba is een hotspot voor scouts die onschuldige toeristen proberen te strikken voor de filmshoots van de volgende dag, en hoewel ik niks liever had willen doen dan een dag meekijken achter de schermen van de nieuwste Bollywood film in wording, had ik het veel te druk met de voorbereidingen van mn trip naar Iran. Mn kans op internationale faam heb ik helaas dan ook voorbij moeten laten gaan (ben serieus al 5 keer gevraagd!) en ik ben vastberaden de volgende keer dat ik in Mumbai ben, een lege agenda mee te nemen, en mezelf onopvallend te laten spotten door bovengenoemde mannen. Zul je zien dat dan niemand me wil... Dus, voor de geinteresseerden, hang vooral wat achteloos rond op Colaba Causeway, om en nabij Cafe Leopold, bekend door het boek Shantaram, en Taj Mahal Palace, bekend om de terroristische aanslagen in 2008...

De tijd is weer voorbij gevlogen, al typende, dus ik ga zo maar eens terug naar m'n hotel om m'n conservatieve outfit aan te trekken, m'n tas te pakken en mezelf richting vliegveld te begeven. Vannacht vlieg ik via Sharjah naar Tehran, waar ik morgenochtend (als alles goed gaat) opgehaald zal worden door Mahsa, en ze me zal introduceren bij haar familie. Ik ben stik zenuwachtig, maar heb er ook ontzettend veel zin in ...