Mijn eerste dagen in Jordanie breng ik door in de hoofdstad, Amman. Ik doe een poging flink wat van de stad te zien en dwaal wat rond door Downtown Amman. Ik bezoek het Roman Theatre en het naastgelegen Odeon, ik probeer naar binnen te gluren in de Al Husseini Mosque tijdens het middaggebed, waar ik zie hoe tientallen roodgeruite hoofddoeken zich richting grond bewegen, ik snuffel wat op de kleine marktjes rondom de moskee, en ik beklim de straten die omhoog leiden naar Jebel Amman. Maar ineens was het genoeg. Een enorme vermoeidheid overviel me en ik kon me er niet meer toe zetten ook nog maar iets te ondernemen. Ik voelde ineens allemaal kleine pijntjes, ik had last van m'n rug en van m'n schouders, ik realiseerde me ineens dat ik koorts had en ik was vooral heel moe. De gedacht om verder te moeten reizen verlamde me helemaal en ik had nergens meer zin in. Altijd maar weer die zware rugzak moeten inpakken en op m'n rug hijsen, uitzoeken welke bus te nemen, hotel zoeken, vechten over de prijs, praten met wildvreemden... Ik wilde niet meer. Ik lag twee volledige dagen op bed en kwam deze door met slapen, meerdere seizoenen van Friends op mn laptop te kijken, wat te lezen, foto's uitzoeken, en nog een beetje meer Friends... Even dacht ik nog dat ik misschien m'n max bereikt had en dat het wellicht tijd was om naar huis te gaan. Maar als ik uiteindelijk na twee dagen beneden kom en de eigenaresse van het hotel ziet hoe beroerd ik eruit zie raadt ze me aan eens naar de Hammam te gaan. Zodoende breng ik de volgende ochtend al scrubbende, soppende, stomende, sauna-ende, en jacuzzi-ende door in Al Pasha Hammam in Jebel Amman, klaarblijkelijk een van de beste hammams in het Midden Oosten. En het mooie hier is, dat je al dit werk niet zelf hoeft te doen. Ik werd ingesopt en gescrubd door een Jordaanse dame, zo lang en zo hard tot ik knalrood zag van het scrubben en glom als een baby die net uit het (te hete) badwater getilt werd. En net als je denkt dat het niet veel beter meer kan worden, wordt je doorgestuurd naar de volgende tafel, waar een 40 minuten durende massage staat te wachten. Oh men, ik kan niet echt zeggen dat ik mezelf nou heel erg fit voelde toen ik loom van alle hitte de hammam uitstapte, maar ik voelde me wel echt een heel stuk beter. Ik had gelijk weer zin om verder te reizen, en eenmaal terug in m'n kamer ging ik druk aan de slag met het grofweg uitstippelen van mijn laatste maand.

Hoewel ik mezelf voorgenomen had geen Romeinse ruines meer te bezichtigen, wegens een zekere overkill hieraan, werd mij verteld dat Jerash er een was die ik niet mocht missen. Vooruit dan maar, dus op m'n laatste dag in Amman bus ik op en neer naar Jerash, wat destijds een aardige stad was met ruim 15.000 inwoners. Achteraf ben ik blij dat ik gegaan ben, want de site is enorm en ik loop dik 4 uur mezelf te verbazen over hoe mooi het allemaal is en hoe goed alles nog bewaard is gebleven. Dit blijkt dan ook het unieke aan Jerash te zijn. De tempels, de theaters, het Hippodrome, alles is nog intact, en in de categorie Romeinse ruines is Jerash van nu af topscoorder..

Vanuit Amman pak ik de bus naar Madaba, waar ik na heel lang zoeken dan eindelijk een hotel vindt. De prijs is nogal aan de hoge kant en er volgt een vriendelijke doch fikse onderhandeling die ik vanzelfsprekend win ;-) Ik krijg een korting op de prijs, en ontbijt en internet worden geincludeerd. Ik zit een partij tevreden te wezen achter mijn 'welkomsthee' als er een uitgetelde medereiziger binnen komt lopen. Ik ben getuige van een flinke onderhandeling over de prijs, maar helaas, hij zat er duidelijk niet op, en hij moest de volle pot betalen. Best oneerlijk eigenlijk... Maar dan vraagt hij mij of ik misschien een kamer met hem wil delen, wat ik prima vind, aangezien ik in eerste instantie toch op zoek was naar een dorm. Zodra Tobias z'n tassen weg aan het brengen is, komt de eigenaar naar me toe om te vragen of ik dit echt wel goed vind, en dat ik me niet gedwongen moet voelen, en dat hij een man is, EEN MAN. Ik leg ze uit hoe het normaal gesproken gaat met reizen, en dat dit slechts een manier is om wat geld te besparen, en dat we tenslotte twee gescheiden bedden hebben. Hij slikt, loopt rood aan, en zegt dat dit een moslim land is en dat hij dit gewoon niet zo gewend is, maar dan is het ook goed. Z'n gezicht krijgt langzaam z'n normale kleur terug en hij kan weer rustig ademhalen. Hij is tenslotte Christen vertelt hij me, en dan volgt er een heel pleidooi over de ruimdenkendheid van Christenen ten opzichte van Moslims in Jordanie, en dat hij heel ruimdenkend is en dat hij zélfs alcohol drinkt. Om dit stoere feit te bewijzen haalt hij direct wat biertjes en moet er NU bier gedronken worden om te demonstreren dat hij het meent. Wat een mannelijkheid!

Ik ga op zoek naar de St. George Church, die een belangrijke plaats inneemt in Madaba, waar 35 procent van de bevolking Christelijk is. De muren van de kerk zijn volledig bekleed met gemozaikte en geschilderde Jezus'en (wat is meervoud van Jezus?) en centraal in de kerk tref je een enorme vloermozaik in de vorm van een oude landkaart van het Midden Oosten. Mooi! Als ik even later op straat ronddool loop ik Veerle tegen het lijf, een Nederlands meisje die ik eerder in Amman had ontmoet. We spenderen de rest van de middag met rondwandelen en koffie drinken, en het bespreken van tactieken waarop zij zonder visum kan proberen Syrie binnen te komen. Een aantal dagen later zal ik horen dat het haar gelukt is, waar ik blij om ben voor haar, maar wat ik nogal zuur vindt voor mezelf aangezien ik het officieel op de ambassade heb geprobeerd te regelen wat me vervolgens geweigerd is...

De volgende ochtend wordt ik al vroeg opgehaald door Mr. Abu Sameer, die me voor een dag rond zal touren. Abu is een lieve oudere man van een jaar of 70 die uitstekend Engels spreekt en die voortdurend grapjes maakt. Hij brengt me naar Mount Nebu, vanwaar Mozes ooit het beloofde land heeft zien liggen en waar hij z'n laatste levensadem uit heeft geblazen; naar Bethany Beyond the Jordan, waar Jezus ooit gedoopt is door John the Baptist, en waar je kunt zien hoe Jordanie van Israel gescheiden wordt door het zielige modderige stroompje dat door moet gaan voor de River Jordan; en naar de Dode Zee. De reden dat ik Abu heb ingehuurd is omdat dit gedeelte van Jordanie nauwelijks met openbaar vervoer te doen is, en bovedien omdat ik naar een prive plek aan de Dode Zee gebracht wilde worden waar ik gratis kon zwemmen in plaats van 15-20 euro te moeten betalen voor een dip op de aangewezen resort strip. Gelukkig weet Abu wat ik wil en hij brengt me naar een prive strandje waar een klein water stroompje uit de bergen komt, zodat ik mezelf na het dobberen in het zoute water kon afspoelen met schoon water. Ik had het hele strand voor mezelf, echt ideaal! Op de weg terug zet Abu Jordaanse muziek op en al Jalla Jalla! schreeuwende klapt hij in z'n handen en danst hij met z'n schouders terwijl hij met z'n knieen stuurt. Het is een slimme man en hij zit vol feitjes; zo geeft hij me een kleine demonstratie over hoe de auto voortgetrokken kan worden door het magnesium in de bergen, en als hij de motor uitzet merk ik dat inderdaad de auto gewoon door blijft rijden :) We sluiten de dag af in iemands groententuintje waar hij nog snel wat tomaten voor me jat. Het stelen praatte hij goed met het excuus dat ik vocht nodig had na al dat gebadder. En als je iets echt nodig hebt, mag je het pakken... Wat een leuke dag, met wat een leuke gids.

Vanuit Madaba ga ik verder naar Wadi Musa, het stadje dat ontstaan is na de ontdekking van het nabijgelegen wereldwonder Petra. Ik wilde al zo lang zo graag naar Petra, dat ik mezelf in moest houden om niet direct m'n tas af te gooien en naar de ingang te rennen. Maar de entreeprijs is tegenwoordig 50 Jordan Dinar (iets meer dan 50 euro) per dag, dus het vergt een plan van aanpak; Ik zet m'n wekker voor de volgende dag om 6.00 uur, vastberaden om elke Dinar eruit te halen, en zo lang mogelijk in Petra te verblijven. Helaas wordt ik om half 9 wakker, beseffende dat ik de wekker verschillende keren verzet en uitgezet moet hebben, en ik baal dat ik al 2.5 uren misgelopen heb. Heb ik toch te lang zitten backgammonen de avond ervoor... Ik dacht nog dat ik de enige sul ben die zo laat opgestaan is, maar dan komt Tom (Engeland) aansjokken. Hij had zich verslapen en we zitten allebei een beetje te mokken. Even later komen Jorge en Francisca (Chili) ook aanlopen, zich de ogen uitwrijvend, en ook zij hadden zich voorgenomen met zonsopgang al voor de toegangspoort te staan. We besluiten samen te gaan, en maar gewoon een deel van de door mij uitgestippelde route te laten voor wat het is. De hele dag dwalen we rond door kloven en grotten, staren we naar enorme uit berg gehakte tempels, kloosters, en graftombe's, en verbazen we ons over hoe enorm deze roze stad wel niet is. We jagen schapen en geiten achterna, joehoe-en van de bergen, spelen Indiana Jones scenes na en spelen verstoppertje in de grotten. Eén grote speelplaats! Pas als de zon onder is en ik niet meer kan ontkennen dat ik het stervenskoud heb in mijn korte broek en shirtje, beginnen we aan de lange terugtocht door de Siq (enorme kloof die ontstaan is door tectonische schuivingen). Als we 's avonds in het hotel aankomen zijn we allen kapot. Wat een dag! En het klinkt misschien kinderachtig, maar het was voor mij echt een droom die uitkwam.

De volgende dag vertrekken Jorge, Francisca en ik al vroeg voor de volgende tour, naar Wadi Rum dit maal. Om de kosten van de taxi nog wat verder te verdelen gaat Noorse Hans ook mee, en met z'n vieren worden we naar de plek gebracht waar T.E. Lawrence z'n inspiratie heeft opgedaan voor zijn beroemde boek the Seven Pillars of Wisdom. Daar aangekomen worden we overgeladen in een open pick-up en de rest van de dag stuiven we met de wind in onze haren door een oneindig lijkend woestijn- en berglandschap.We zien kuddes kamelen voorbij trekken, drinken thee bij de Bedouinen, we beklimmen rotsen, duiken van zandduinen af, bezoeken het huis waar Lawrence (of Arabia) ooit een tijdje gewoond heeft en om beurten spelen we Lawrence na, en doen we wie het best op z'n Lawrence de denkbeeldige deur open kan doen met de Arab sjaal op z'n hoofd. Ik heb niet gewonnen. Ik was helemaal in m'n element en ik had dan ook heel graag een meerdaagse trek door de woestijn willen maken, met overnachtingen in de grotten, maar helaas was ik de enige die hierin geinteresseerd was en dan zouden de kosten te hoog zijn. Wellicht voor een volgende keer.

Vanochtend heb ik Wadi Musa gedag gezet en de bus naar Aqaba genomen, om daar de boot naar Nuweiba in Egypte te nemen. Ik heb afgelopen dagen het nieuws op de voet gevolgd en er werd me van alle kanten verteld dat Dahab en de Sinai geen probleem zou zijn en dat ik dus gewoon kon gaan. En toch ben ik in Aqaba in een taxi gestapt en heb ik de chauffeur gevraagd me naar de Israelische grens te brengen, zonder te weten waarom ik dat deed. Een uur later ben ik aardig ondervraagd over het hoe en waarom van mijn Iraanse visum in mijn paspoort, maar uiteindelijk loop ik met stempel en al de grens over naar Eilat. Aangezien het vandaag zaterdag is en dus shabat, rijden er geen bussen dus moet ik een nacht hier blijven. Ik zit nu in de gemeenschappelijke ruimte van mn hostel het nieuws te kijken en ik hoor dat de onrust in Egypte zich niet meer beperkt tot de grote steden maar dat ook de Sinai niet veilig meer is. Ik zou vanochtend wel eens een heel wijze beslissing kunnen hebben genomen.....