Een kleine samenvatting van plaatsen die ik bezocht hebt, dan wel bedoeld of per ongeluk omdat ik verdwaald was....

Swayambhunath Temple (monkey temple) isde oudste boedistische templebovenop de heuvel met een geweldig uitzicht over heel Kathmandu, waarzowel Boeddha als verschillende Hindu goden vereerd worden. Mooi om te zien hoebeide levensbeschouwingen hier zo in elkaar overlopen. Hindoes en boedisten draaien beiden aan de prayerwheels, bedoeld om de mantra om mani padme hum naar de hemel te sturen. Ook de gebedsvlaggetjes die overal hangen dienen hetzelfde doel; wapperend in de wind worden de mantra's naar boven gedragen.Bij het verlaten van de tempel wordt ik ineens aangesproken door een jongen. Mijn natuurlijk reactie was natuurlijk 'doorlopen, geen zin in dit gedoe', maar ik zag al snel een bekend gezicht. Razex, die naast me zat op de vlucht van Bahrein naar Kathmandu, wenkte me met zijn hoofd buiten de deur gestoken. Hij vroeg me of ik binnenkwam voor thee in zijn wierookshop. Ok eigenlijk is het niet zijn shop maar meer een vriendenverzamelplek, wanneer de eigenaar even weg is. Hij zat er samen metzijn vrienden Vikash, Rajiv, Sjam en Aroen (hoe ga ik ooit dit soort namen onthouden van een klas kinderen?) een beetje te chillen en foto's te kijken van zijn trip naar Bahrein. Een hoop gegiechel natuurlijk,want heel normaal is het niet natuurlijk om met een westerse meid in je 3x3 winkeltje te zitten. Wel heel gezellig, vooral ook omdat ze me alvast wat konden laten zien van de mooie plekken in Nepal. Ik beloof om nog eens langs te komen, en loop weer terug richting kathmandu.

Patan is naast Katmandhu en Bakthapur een van de drie koningssteden, voordat Kathmandu tot absolute hoofdstad uitgeroepen werd. Patan is de handicraft capital van Nepal, de plek om mandala thanka's (muurkleden) te kopen. De reis naar Patan was al een onderneming op zich. Ik besloot om met de bus (12 rupees) te gaan in plaats van met de taxi (200 rupees), dus ik liep in de richting van Ratna Park, de plek om een busje uit te kiezen. Na 8 keer de weg gevraagd te hebben, en 8 keer een andere richting op gestuurd te zijn, heb ik het uiteindelijkhet busstationgevonden. Maar dan begint het pas. Honderden bussen met busnummers en namen in het Nepali staan Nepali-style 'geordend' tussen bananen-, sinaasappels en onderbroeken verkopende bakfietsen. Ik ben maar een soort van gaan rondschreeuwen 'Patan' 'Lalitpur' en 'Yala', 3 namen die allemaal naar dezelfde plek verwijzen. Na 'wennysis' teruggeschreeuwd te hebben gekregen, in combinatie met een blik van 'doos, je ziet toch zo dat dat bus 26 is', ben ik dan uiteindelijk toch in de goede bus terechtgekomen. In Patan aangekomeneindigik al snel op een binnenplaatsje waareen groepje jongetjes van een jaar of 12 tafeltennis aan het spelen zijn op de achterkant van een Ganesh temple. Ik ben gigantisch ingemaakt, door hen alle 4, wat hilarish was voor hen natuurlijk, maar toch een beetje een pijnlijk moment voor mij. Ik moet gaan oefenen, want dit gaat me niet nog een keer gebeuren. Als ik weer verder loop, ditmaal met mijn 4 nieuwe vriendjes, kom ik Omen Sumit tegen op Patan's Durbar square. Ze werken als trekkingguides maar zijn vandaag vrij ivm de viering van Women's Day. Dat dit voor mij geen kaas maakte (mannen vrij op women's day??) vonden zij dan weer raar. Maar toch wel leuk, want ze hebben me heel Patan laten zien, en me van alles verteld over Boedisme, Hindoeisme, het samengaan van beide beschouwingen, Mandala's, Nepali cultuuren nog meer. Mooi om te zien hoe mensen mij ongevraagd helpen in mijn grote queeste naar wijsheid ;-) en iktegelijkertijd nieuwe vrienden maak. Om heeft me vervolgens achterop de motor weerteruggebracht naar Kathmandu, wat me weer een busrit bespaarde.

Pashupathinath, is Nepal'sheilige plaats voor de hindoes, waar de god Shiva vereerd wordt. Gelegen aan de oever van de zwaar vervuilde maar heilige Bagmati rivier, vinden hier de crematies plaats, georganiseerd opkaste. De oudste zoon wordt bij overlijden van een familielid kaalgeschoren en in wit gewaad gehuld heeft hij de taak de brandstapelaan te steken. Terwijl het lichaam langzaam maar zeker opbrandt, zitten familieleden verderop te kletsen en ik vermoed dat ze zelfs wel een theetjedrinken in de tussentijd. Wanneer er nagenoeg niks meer over is, spoelen kleine jongetjes met emmers uit de Bagmati de crematie plek weer schoon, klaar voor een nieuwe verbanding, die hier aan de lopende band plaats vinden. Hoewel het iets lugubers over zich heeft, naar het openlijk verbranden van lichamen te kijken, is het hier niet zo gek als dat het in Nederland zou zijn. Doodgaan hoort hier bij het leven, en aangezien de hier vereerde god Shiva de god van destructie en creatie is, biedt dit geloof ook wel perspectieven.Toch blijft de geur van verbrande lichamen onaangenaam, en toen de wind onze kant opkwam zijn we ook maar doorgelopen. Op naar Boudhanath.

De Boudhanath temple, de grootste Tibetaanse boedistische tempel in heel Nepal. Nou, een pittig staaltje devotie kan ik wel zeggen. Ik heb normaal niet zo snel van mn leg, maar ik was diep onder de indruk. Zo'n grote stupa had ik niet eerder gezien, en dat in combinatie met de prachtige mantra's die je voordurend hoort, had ik even niet zo'n behoefte meer om iets te zeggen. Hier moet ik echt naar terug, maar dan wel alleen, en dan wil ik er gelijk een paar nachten aan vast plakken.

In de buurt van de Boudhanath lag nog een andere temple, en net op hetmoment dat we daar de binnenplaats opliepen, vond er een puja plaats, een offering aan Bouddha.Wel 100-200 chantende monniken (chanting = mantra's zingen) liepen rondjes rond de stupa, terwijl er op grote gebedshoornen geblazen werd. Weet niet zo goed hoe ik dit moetbechrijven, maarde combinatie van deze klankenin verder absolutestilte was heel bijzonder.

Verder vergeet ik bijna te vertellen van alle fantastische koffiebarretjes, theetentjes, en onze 'huiskamer' (restaurant Gaya die voortdurend volzit met vrijwilligers van Cross Borders) waar ik vele uren vertoef. Niks zo lekker na een dagrondslenteren als met een boek voor je neus een caramel machiato drinken (ja dat kan dus gewoon hier, zelfs als er een powercut is!) Soms alleen, soms met de oude vrijwilligers, in afwachtingvan de nieuwe groep die zaterdag komt. Erg leuke mensen, en ik vermaak me heel goed met ze. Jammer dat zij niet zo heel lang meer blijven.Hihi, ik moet ineens ook denken aan een avond dat ik met een paar van hen naar de Fire Club ging. Bij binnenkomst was al wel duidelijk dat we min of meer de enige westerse dames waren, en dat hebben we geweten. Terwijlwe vet sexy oponze lompe bergschoenen stonden te dansen, wurmde ineens iemand zich onze groep in en begon een breakdance (HIJ zal er vast heilig van overtuigd zijn dat hij aan het breakdancen was), terwijl iemand anders een soort van slangendans op de grond begon te doen, speciaal voor ons, later afgewisseld door een gay-dance, waarbij 2 mannen elkaar aan het versieren waren met als hoger doel indruk op ons te maken (in Nederland doen alleen vrouwen dit). Ik wist niet wat ik ervan moest vinden,en net toen ik ervan overtuigdbegon te raken dat deze mannen misschien echt meer in elkaar geinteresseerd waren dan in ons, voelde ik een handop mn kont. Jawel, vandeze gay-dancer.Watttt???? Al snel hierna werd alle pret bruut afgebroken door het leger dat binnen kwam vallen (camouflage mannen metgeweren)aangezienhet al half 3 was en blijkbaar alles hier om 11 uur moet sluiten. Het blijft me verbazen.

Oh trouwens, ik hoorde van de week dat de scholen de eerste 2-3 weken dat we zouden moeten werken gesloten zijn in verband met exames, dus dit grijp ik maar aan om een trekking te maken. Ik heb een mooie 8 daagse trekking gezien in de buurt van Pokhara, die tot max 3300 meter hoogte gaat. Lijkt me een mooie om mee te beginnen, zeker met mijn angst voor hoogteziekte.Ik heb in elk geval al 1 mede-trekgenootje gevonden, en ik denk dat ik nog wel iemand kan vinden om de kosten van een gids en drager te kunnen verdelen. Tibet, hoog op mijn verlanglijstje, was ook nog een optie, maar is sinds 2 dagen weer gesloten, dus een trip naar Tibetlaat voorlopig nog even op zich wachten.Komt nog wel.

Ik ga terug naar mn hotel want ik ben ziek, zwak en misselijk, en ben lang genoeg uit mn comfort zone (straal van enkele meters van de wc) geweest. Misschien nog even een waterig soepje proberen te eten... Tot snel!

Veel liefs vanuit kathmandu!