Lieve vrienden en familie, bedankt voor jullie reacties en mails. Ik vind het leuk om te merken dat jullie me volgen, dus blijf daar vooral mee doorgaan!

De laatste keer dat ik schreef was ik goed ziek en dat ben ik vervolgens nog een dag of 4 geweest. Ik heb het een aantal dagen rustig aan gedaan en heb m´n tijd vooral doorgebracht met lezen. Ik ben begonnen aan The Art of Happiness; wijsheden over het verwerven van levensgeluk, opgeschreven door een Amerikaanse psychiater in samenwerking met de Dalai Lama, afgewisseld met Himalaya; onwijs grappige observaties van Michael Palins reis door bovengenoemde bergketen.

Na 2-3 dagen op het dakterras van ons hotel doorgebracht te hebben, en in de veilige nabijheid van onze wc te zijn verbleven raakte ik verveeld. Ik besloot dat het tijd was voor wat actie en dat was Marleen wel met me eens. Gewapend met kaart, fles water en Job als levend GPS-systeem trokken we de Kathmandu vallei in. We hadden gelezen over een stadje waarvan de inwoners ooit verzet hebben geboden tegen koning Prithvi Natayan Shah, waardoor deze koning opdracht gaf alle neuzen en lippen af te hakken, waarbij alleen zij die windinstrumenten konden bespelen bespaard zijn gebleven. Eerst zien, dan geloven denk ik dan, dus op naar dit epische Kirtipur. Voor Jobs gevoel van, maar deels ook uit laksheid, besloten we dat hij de leider van deze expeditie mocht zijn, en ik moet zeggen, afgezien van de paar omleidingen (Job wist uiteraard precies de weg maar wilde ons slechts wat extra laten genieten van wat minder toeristische plekjes), was hij best goed hierin. Heerlijk om Kathmandu uit te zijn voor een dag, en tussen rijstvelden, kleine dorpjes, heuvels en schooltjes door te banjeren en een kijkje te nemen in het leven van de families in de vallei. Na een uur of 3 kwamen we dan eindelijk aan bij Kirtipur, een met huisjes bekleedde heuvel. We werden verwelkomd door een groep kinderen die allemaal erg graag op de foto wilden. Slechts van een van hen kon ik de naam onthouden omdat ze toevallig Sasmita heette, en ze was niet bij me weg te slaan. Wat een schatje! We lopen verder en kletsen met een groepje hang-opa´s. Ook zij wilden erg graag op de foto en daarna het resultaat bewonderen. Wat een prachtige doorleefde koppen hadden die mannen! Wat wel opviel: iedereen had nog neuzen en lippen. Mythbusters: busted! Via Panga lopen we door naar Chobar, een dorpje dat eveneens gelegen is op de heuvel, met uitzicht over heel Kathmandu en Patan. Het schijnt een redelijk groot dorpje te zijn geweest dus het is wel apart dat toen wij er waren alleen een klein shopje was om water te kopen i.p.v. alle tempels, restaurantjes en dergelijke die er zouden zijn. Stiekem vermoed ik dan ook dat er een kleine kans is dat we Chobar via de andere kant van de heuvel voorbij zijn gelopen, maar om Job niet in z´n leiderschap aan te tasten hebben we maar gedaan alsof Lonely Planet gewoon een fout heeft gemaakt bij het maken van de kaart. We hebben hem vooral gecomplimenteerd met jet fantastische uitzicht over Kathmandu die hij voor ons heeft weten uit te zoeken i.p.v. weer een toeristisch druk plaatsje. Om dit nog wat meer kracht bij te zetten ben ik heel mijmerend voor me uit gaan zitten kijken, heel filosofisch en zo... Toen we hier klaar mee waren heeft hij ons via Patan weer terug naar Kathmandu geleid. Hoppa, die smerige Bagmati weer over, en net voor donker waren we weer thuis. Met een flinke 20 kilometer in de benen waren we best tevreden. Toch jammer alleen dat ik weer zo roekeloos moest zijn om op straat momo´s en pokora te eten (maar 1 roepie!) en ik de avond/nacht erna weer op de wc kon doorbrengen en weer terug bij af was. Trouwens, toppunt van kamergenoot liefde (in tijden van bittere ellende): als je wakker wordt na een helse nacht op de wc en er staat een nieuw gekochte rol wc-papier + fles water op je nachtkastje... Lieve Marleentje!

Zondag ben ik met Erica en Marleen onze benen wezen harsen. Soeman (vrouw van Ajay) bracht ons naar een vrouw die de klus wel aandurfde. Erica en ik werden in de vensterbank neergezet terwijl de reepjes kapotgeknipte spijkerbroeken en de wax op onze benen gesmeerd en er vervolgens weer afgerukt werd. Tjakka, hele vacht op de reepjes spijkerbroek. Terwijl ik met m´n neus in Erica´s oksel gevouwen lag en zij over mijn rug gebogen, werd vakkundig onze kuit gestript. Een soort twisteren op zn Nepalees. 1.5 uur later en 2.5 euro armer (1.25 euro per been) liepen we er weer piccobello bij. Mocht je dus niet weten wat te doen met je oude jeans, denk dan eens aan je schoonheidsspecialiste.... Deze avond was tevens onze eerste avond met de op-Helga-na-complete groep vrijwilligers die van maart tot en met juni voor Cross Borders gaan werken, en daarmee het begin van de 10-daagse introductieperiode, bedoeld om met elkaar en met Nepal kennis te maken. Job, Marleen en ik waren er al even, en Stephanie, Marieke, Erica, David en Hanna zijn dit weekend aangekomen. De 3 dagen erop hebben we Nepalese taalles gehad en een voorbereiding op het werken in Nepal. Taalles was pittig, en typisch voor hoe er in Nepal onderwijs wordt gegeven. Hello, my name is Riemke - Namaste, mero naam Riemke ho. It´s nice to meet you - Tapaailai bherdaa khusi lagyo. Repeat after me and write down. Domweg papegaaien, en uitleg over syntax, ho maar. Je moet gewoon onthouden dat het zo is maar aanmoedigen om zelf zinnen te kunnen construeren door uit te leggen waar in het Nepalees het onderwerp, lijdend voorwerp, werkwoord etcetera in de zin komt te staan is niet belangrijk. Weten welk woord wat betekent in de zin is ook niet belangrijk, als je maar weet wat die hele zin betekent en je die eruit kunt dreunen. Onvoorstelbaar als je bedenkt hoe wij in Nederland grammatica erin gestampt krijgen, en dit de basis vormt voor het leren van elke nieuwe taal.

Na 3 dagen als een verveelde puber in de schoolbanken te hebben gezeten zijn we richting Sauraha vertrokken, waar we een jeepsafari door Chitwan National Park hebben gedaan, we naar de krokodillenfarm zijn geweest, traditionele Tharu dans hebben bewonderd, we op olifantensafari zijn geweest en waar we hebben geholpen olifanten te badderen. Tijdens de jeep safari hebben we kennisgemaakt met verscheidene rhino´s maar het toppunt van adrenaline was toch wel toen we bijna aangevallen werden door een rhino moeder + jong. Wow wat een beest, dan slik je wel even als hij boos op de jeep af komt lopen, ook al heb je de dag ervoor nog geoefend met binnen 6 seconden in een boom te klimmen in case of emergency. Zo´n beest weegt toch 5000 kilo, en jij.... nou ja, toch wel iets minder. Het olifanten badderen was ook echt fantastisch! Wat zijn die beesten hoog! Zonder tuigjes klommen Marleen en ik op de op-een-na-hoogste terwijl Job de koning olifant besteeg. Langzaam hobbelt hij naar de rivier terwijl je jezelf er half af voelt glijden en je alleen maar kunt denken aan wat als dat daadwerkelijk gebeurd en hij over je heenloopt :S Eenmaal in de rivier begint Dombo ons op commando van de mahouth (olifanten menner) nat te spuiten en met z´n dikke lijf te schudden waardoor we in de rivier gepleurd worden. Geweldig! Stiekem bleef ik bang dat hij over me heen zou rollen en mijn been beklemd onder m´n grote vriend vermorzeld zou raken en ik een pijnlijke en langzame verdrinkingsdood zou sterven. Maar gelukkig gebeurde dat niet. Ah en dan die olifantensafari! Met z'n vieren in zo´n bakje gepropt en hobbelen maar. Ons voertuig was verkouden en ik kreeg om de haverklap een lading snot-achtige-substantie over me heengeproest. Nou ja puur natuur zeggen we dan maar. We liepen door de bossen en takken zwiepten langs onze armen en benen, maar dan eigenlijk heel locaal. Alleen bij mij dus, wat Erica kracht bijzette door Always sit on the bright site of life te zingen. Yeah yeah very funny! Na een tijd kwamen we aan bij een open plek in het bos, waar ineens een hele rhino family stond te grazen. Wij op onze 4-voetige reuzen konden zoooooo dichtbij komen, onvoorstelbaar! Zo bijzonder, en zo eng! Misschien had dat ook wel iets te maken met het feit dat onze Ollie niet zo goed aangesingeld was en ons bakje van het begin al aan ietwat scheef hing en dat alleen maar erger werd. Dit ´kleinigheidje´ verhelpen wanneer het nog kon en we nog niet omsingeld waren door rhino´s en very very dangerous marsch mugger crocodiles was blijkbaar niet spectaculair genoeg dus werd dit uitgesteld totdat we ons met 8 olifanten midden in de rivier bevonden, toevallig ook de rivier waar bovengenoemde krokodillen wonen. Marleen en ik kregen opdracht van positie te wisselen, een acrobatisch hoogstandje waar menig circusartiest nog een puntje aan kan zuigen. En dan ben ik nog bescheiden. Maar dat zeg ik nu. Op dat moment biggelden de angstdruppeltjes van m´n voorhoofd terwijl we in het Nepali toegeschreeuwd werden door de overige mahouths dat we echt snel wat moesten doen en Marleen en ik alleen maar angstig en boos terug schreeuwden dat het echt onmogelijk was en dat iedereen NU EVEN ZN KOP MOEST HOUDEN!!!! 8x4 toeristen keken toe hoe we het uiteindelijk toch voor elkaar kregen. Jammer dat de grote wisseltruc onsuccesvol was en het mandje nog altijd even scheef hing.

Na Chitwan zijn we richting Pokhora vertrokken en bij aankomst hebben Marleen en ik ons meteen weer laten verleiden tot een shopmiddag. Initieel bedoeld om alleen te kijken, niet kopen, is dit toch een beetje mislukt. We raakten aan de praat met 2 vrouwelijke Tibetaanse vluchtelingen die ons vervolgens allebei een mooie Om-mani-padme-hum-armband-met-turkoise-steentje hebben verkocht. Of ze wel of niet uit het vluchtelingenkamp kwamen laten we even in het midden, maar ach we hebben mooie gesprekken met ze gehad en dat we meegelokt zijn het rijstveld in waar vervolgens achter een stenen muurtje de zak met snuisterijen geopend werd had ook wel iets geinigs. Bovendien heb ik nu een flinke dosis geluk en vrede om mijn arm hangen, en wie van jullie kan daar tegenop? Precies, dat dacht ik al. En als je dan toch bezig bent vindt ik ook dat je het goed moet doen dus hebben we ons resterende geld verbrast aan supermooie ´dingetjes´ bij het Chetana Women Skill Development Project; een prachtig project wat werkgelegenheid verschaft aan 20 vrouwen uit de omgeving van Pokhora. Achter in de zaak zaten een aantal vrouwen aan grote weefgetouwen en voor in de winkel werden de geweven kleden tot tassen, sloffen, portemonnees en weet ik veel wat genaaid. In de omliggende dorpen zijn er nog een x-aantal vrouwen bezig het katoen te plukken en te wassen. Een fantastisch voorbeeld van fair trade.

Gisteren zijn we naar Sarangkot geweest waar ons een spectaculaire zonsopgang te wachten stond met uitzicht op een groot deel van de Himalaya-range. Lonely Planet beschrijft het als A religious experience. Dat zal gerust zo zijn maar niet op 22-03-2010. Dikke wolken hingen als een sluier om ons heen. Toch had het wel iets mystics. Snap je hem? Mist? Goeie grap he?! Vanaf Sarangkot hebben we een prachtige tocht gemaakt door de heuvels met als eindpunt Kaskikot. Recht door terrassen van rijst en tarwe, met daartussen gebukte onkruidwiedende vrouwtjes die met hun billen net boven het maaiveld uitstaken. Kippen, koeien en geiten schieten voor je voeten weg, en kinderen (met en zonder schooluniformpjes) rennen je tegemoet. Namaste!! Hello how are you? werd afgewisseld met Give me pen, give me candy of give me ten rupees! Het toppunt van de dag was wel het uitzicht over de vallei vanaf het kleine tempeltje op de heuvel, na een scherpe klim omhoog. Er was zojuist een geit geofferd en het bloed lag nog in de zon te stollen. Alles om Lord Shiva gunstig te stemmen.

Zo meteen wil ik eigenlijk naar de boven op de berg gelegen Wold Peace Pagoda lopen, en misschien ook nog een kijkje nemen in het vluchtelingkamp Tashi Palkhel, even buiten Pokhora. Ik kijk even wat Marleens plan is want het is haar verjaardag vandaag, dus zij mag kiezen. Morgenochtend gaan de meeste van ons terug naar Kathmandu omdat zij aanstaande maandag moeten beginnen met werken. Marleen, Hanna en ik hebben echter nog 3 weken vrij en vertrekken daarom morgen naar Lumbini, de geboorteplaats van Boedha. Maar hierover meer, in de volgende aflevering van ...