Enkele dagen geleden zijn we vetrokken naar Lumbini, een plaatsje gelegen in het verre zuiden van Nepal. Het staat bekend als de geboorteplaats van Bouddha, die overigens destijds nog gewoon heel ordinair Siddhartha Gautama heete. Al enige tijd stond deze plek op mijn must-see lijst, dus de 10 uur durende busrit er naartoe nam ik maar voor lief. Vroeg in de ochtend vertokken Hanna, Marleen en ik vanuit Pokhora om laat in de middag, doofgetetterd door de verschrikkelijk luide muziek in de local buses en stinkend van de in-en-naast-plastic-zakjes kotsende kinderen, in Lumbini te arriveren. We dumpten onze zooi in een hotelkamer en wandelden richting oud-Lumbini, een dorpje dat op geen enkele manier verraad wat voor voor enorm boedistisch pelgrimsoord even verderop gelegen is. Er heerst een fantastische Indiase vibe, met vrouwen in sari's die kleurrijker zijn dan elders in Nepal, met bangels om hun armen, enorme gouden neuspiercings en oorringen en zo nu en dan zelfs mensen die groeten met Namaskar! Heeft wellicht iets te maken met het feit dat het op slechts 5 kilometer van de grens met India ligt... Huisjes zijn hier van leem, en vanuit elke hut komt rook, veroorzaakt door vrouwen die thee (chiya in Nepali / chai in Hindi) aan het bereiden zijn. Uit de reacties van de mensen valt op te maken dat waarschijnlijk de meeste toeristen regelrecht op het tempelcomplex afgaan en het prachtige dorpje voor links laten liggen. Zonde! De inwoners zijn nog oprecht in je geinteresseerd en willen allemaal een praatje met je maken en/of op de foto. De dagmarkt is ondanks het vallen van de avond nog in volle gang en er wordt nog volop afgedongen op bloemkolen, suikerriet, uien, penen, en op een voor-oorlogse beha. Na 100 keer Namaste/Namaskar geroepen te hebben, inclusief bijbehorende gevouwen handen, lopen we door, langs touwtje springende kinderen, ontelbaar veel koeien, kippen, geiten, kreupele omaatjes met jampotglazen waar je U tegen zegt (tegen de jampotglazen dan he) en nog meer superschattige kinderen met jaloers kijkende vaders/ooms/opa's, die eigenlijk stiekem ook de aandacht willen die de kinderen wel krijgen. Na een praatje met deze mannen gemaakt te hebben en een fake emailadres achter gelaten te hebben willen we verder lopen, maar dan ineens staat daar een gevaarljk grommende waakhond met ontblote tanden voor onze neus. Even overwegen we om toch het erf te betreden (we hebben tenslotte niet voor niks een godsvermogen betaald voor onze rabies-vaccinaties), maar bij een nieuwe grom besluiten we toch het risico niet te nemen en heel langzaam (en vooral ook heel semi-cool en nonchalant) om te draaien en terug te lopen, op zoek naar een welverdiend bakje gebakken rijst.

De volgende ochtend zijn we bewust om 6.00 uur opgestaan want had ik al gezegd dat het hier op het laagland van Nepal gruwelijk, maar dan ook echt GRUWELIJK heet is? Nou dat is dus zo. We huren 3 kinderfietsjes, zo klein dat je met je knie kunt bellen mocht je dat willen. En mocht je dat niet willen, dan gebeurde het ook zo nu en dan. Op naar daar waar we eigenlijk voor kwamen. Na schaamteloos afgedongen te hebben op de toegangsprijs ('we are volunteer teachers in your country, can we get a discount?') betreedden we de stilte zone. Het is een soort van circelvormig park, gecentreerd rondom de Maya Devi tempel, de plek waar de moeder van Siddhartha bevallen is. Alle bomen zijn met elkaar verbonden door een veelheid aan Tibetaanse gebedsvlaggetjes, maar vooral de bodhi tree, waar Boudda later tot verlichting is gekomen, is het rijkelijkst versierd. Zowel onder de boom als in de weide ziten monniken in lotushouding te mediteren. Het is een verschrikkelijk krachtige plek, en ik begrijp waarom zoveel pelgrims de reis naar Lumbini ondernemen. De serene stilte wordt bruut onderbroken wanneer een horde Thaise pelgrims het complex binnenkomt en hun leider hen door een luidspreker toe begint te galmen. Klein beetje respectloos vond ik het wel, monnik of niet. Mannen en vrouwen in respectievelijk oranje en witte gewaden poseren semi-mediterend met de bodhi tree op de achtergrond, alvorens ze opspringen om het resultaat te bewonderen en elkaar te becomplimenteren met hoe vet cool kickuh gaaf ze wel niet op de foto stonden. Een mooi moment om te gaan en we wilden onze fietsjes pakken om verder te toeren. Er komt een man op ons afgerend die ons een vette 5 rupees (5 eurocent) boete probeert aan te smeren. We denken dat we in de zeik genomen worden en kijken de man aan alsof hij nou helemaal gek geworden is en wijzen met onze vinger naar ons voorhoofd en voordat we hem smeren. Als we nog eens hoofdschuddend achterom kijken zien we de verontwaardigde blik van de man, met achter hem het bord 'no parking'. Arme man. Maar ja, we hadden nu al zo lekker vaart dat we niet meer konden stoppen.... Buiten het complex is een soort van uitbreiding gaande, waar Boedistische landen van over de hele wereld bezig zijn nieuwe tempels en kloosters op te richting, ingedeeld op Boedistische leer die aangehangen word. Het terrein is kilometers lang, dus onze fietsjes komen goed van pas. Eerlijk gezegd was dit gedeelte weinig indrukwekkend, vooral ook omdat de helft van de tempels nog in aanbouw was. Na het middaguur hebben we de bus naar Tansen gepakt, met overstap in Bhairawa en Butwal. In Tansen aangekomen heb ik barstende koppijn van de takke-herrie in de bus (serieus, in discotheken in Nederland knallen de decibellen je nog niet zo om de oren) dus we lopen we het eerste het beste hotel dat we tegenkomen binnen. In een vlaag van verstandsverbijstering nemen we de kamer (1,30 euro per persoon), maar nadere inspectie verraade dat hier onlangs iemand vermoord is (bloed aan de muren), iemand incontinent is geworden tegen de spiegel, de wc in geen jaren is schoongemaakt of uberhaupt is doorgetrokken en oh ja, er was ook geen water, en natuurlijk ook geen stroom. Ik vraag de man om 3 schone lakens en trek demonstratief de door een vorige gast bevlekte (urine? sperma? kwijl?) en behaarde lakens van het bed. De man zucht diep en besluit ze dan toch maar te gaan halen. Om het helemaal bont te maken vraagt Marleen ook nog om een handdoek en ontvangt een vele malen gebruikte, met bruine strepen besmeerde, handdoek. Gelukkig bleek toen dat we toch geen water hadden dus hoefde ze hem ook niet te gebruiken...

De volgende morgen verlaten we ons horrorkasteel al vroeg zodat we de warmte enigszins voor kunnen zijn want we wilden een dagtrekking gaan maken naar Aryabhanjyay. We schuiven snel een omelet naar binnen en met een pak koekjes voor onderweg beginnen we aan de tocht die ons door een 'Nepali-flat landscape' zal leiden. Voor Nederlandse begrippen komt dit neer op een sterk heuvelachtig of eerder bergachtig landschap. Enigszins aan de pittige kant dus, met flink wat klimmen erin, maar al met al ging het ons best goed af. Bovendien vormde het een mooi voorpoefje op onze aankomende trekking. De hele wandeling komen we geen enkele toerist tegen en dat weerspiegelt zich in de manier waarop mensen je benaderen. Zo gastvrij en zo vriendelijk! We komen langs boedistische en hindoeistische tempeltjes, afgewisseld met prachtige uitkijkpunten boven op de heuvel van waaruit we de Himalaya konden zien liggen. Een beetje pessimistisch waren we wel, we zijn tenslotte al een tijd in Nepal en hebben op de dichterbij en lager gelegen bergen na, nog geen besneeuwde top kunnen zien liggen dankzij de constante heftige bewolking. Maar dan ineens dook er een puntje op tussen de wolken die duidelijk afweek van de witte wolkenbrij en zichzelf onthulde als de Machupachhara, een berg hoger dan 7500 meter. Yes!!! Eindelijk! We kunnen wel inpakken en naar huis dachten we. Naaaaaa, toch maar niet. Er liggen nog zoveel bergen op ons te wachten! Onze route voert ons verder nog langs de volgende dorpjes: Ghorkekot, Bagnaskot, Nayar Hatia, Karanga en Aryabhanjyay; allemaal dorpjes die op hun eigen manier uniek zijn. Vanuit Aryabhanjyay hebben we uiteindelijk de bus weer terug naar Tansen genomen. Het was een mooie wandeling, en mn zin om een lange trekking te gaan maken is er goed door aangewakkerd.

Gisterochtend hebben we de bus teruggenomen naar Pokhora, een toch nog 7 uur durende busrit, mede dankzij het feit dat een familie besloot de bus ook wel als verhuiswagen in te kunnen zetten en we dus geduldig zwetend af konden wachten tot het huis leeggesleept en het dak volgeladen was. Het kan allemaal in Nepal.

Vandaag was een rustdag en diende voornamelijk ter voorbereiding op onze trekking van morgen. We gaan de 7-daagse Ghorepani (Poonhill) trekking doen en daar moesten nog wat dingen voor geregeld worden. Hanne en ik hebben allebei een nieuwe trekking-rugzak gekocht, want we willen geen porter inhuren om onze spullen te dragen, en onze backpack was te groot en onze daypack te klein. We hebben allebei dezelfde gekocht, die van mij uiteraard in een net iets funkier kleur ;-) waar net genoeg in kan voor een tocht van 1-3 weken en waar zelfs mn camelbag in past: En dat voor maar 16 euro, gekkenhuis!! Ook moesten we nog wat waterzuiveringsdruppels, blarenpleisters, mueslirepen, noten etc. ingeslagen worden... Uiteindelijk nog een bliksemontmoeting met onze gids (Ramu), die ons vast de nodige informatie heeft verschaft en ons heeft voorbereid op de zware maar mooie dagen die komen gaan, en we zijn zo klaar als een klontje voor vertrek...