Na een week het hele land platgelegd te hebben is de staking eindelijk over. Bussen en auto's (die niet uitgebrand of stukgeslagen zijn) mogen weer rijden, winkels kunnen weer gewoon bevoorraad worden, restaurants en winkels (waar niet alles kort en klein geslagen is) mogen weer gewoon de hele dag open, en belangrijker nog, we kunnen na het weekend weer terug naar Dhading om eindelijk aan de slag te gaan. Een week geleden kwam ik terug in kathmandu en werd volledig verrast door alles wat hier gaande was. Zowel de regering als de Maoisten hielden voet bij stuk en er was ons dan ook verteld dat de staking nog weken aan zou kunnen houden en dat we, door gebrek aan vervoer, tot die tijd vast zouden zitten in Kathmandu. Dat was geen optie voor ons en met zn zessen zijn we naar Sankhu vertrokken, het dorp waar 3 vrijwilligers tijdelijk wonen en waar ze tevens hun werkplek hebben. De wandeling kostte ons zo'n 5 uur en bracht ons door prachtige dorpjes waar zojuist de graanoogst binnengehaald werd en waar alles op de straten lag te drogen (mede mogelijk gemaakt door de Maoisten). In Sankhu aangekomen gaan we direct door naar Hamro Gaun Ecovillage, een complex waar onder andere 35 kinderen ondergebracht zijn die ofwel door een lichamelijke beperking ofwel door andere omstandigheden (geen ouders / mishandelende ouders / leven op straat) niet in een 'normale' thuissituatie kunnen wonen. Het is een initiatief geweest van Rene Veldt, die zelf overigens jarenlang in de gehandicaptenzorg heeft gewerkt, en komende week bestaat Hamro Gaun 8 jaar. Het minidorp bestaat uit het hoofdgebouw, waar de gemeenschappelijke ruimte, de keuken, de invallide-voorzieningen en het kantoor gevestigd is, een meisjeshuis en een jongenshuis. Hiernaast heeft Hamro Gaun ook een day care center annex schooltje en een women skill development center is momenteel in aanbouw. Het gehele dorp draait op natuurlijke vormen van energie, en elk gebouw is dan ook rijkelijk versierd met diverse zonnepanelen. Als backup is er ook een biogasinstallatie waar dagelijks koeienpoep van de verderop gevestigde melkboer in gestort wordt en er is een enorme hydro-installatie aangelegd, wat voldoende electriciteit opwekt om het hele complex van stroom te voorzien. Het dorpje is nog niet af en dagelijks staat Rene nog met zn voeten in de drek om de installaties te testen, vijvers aan te leggen, dammen te bouwen en weet ik veel wat nog meer. Hier kon hij nog wel wat handen bij gebruiken dus David, Hanna en ik konden gelijk aan de slag.

Samen met Hanna ben ik begonnen met het leggen van zeil in het nieuw gebouwde meisjeshuis, waar binnenkort zo'n 18 meiden zullen gaan slapen. In anderhalve dag hebben we het hele huis belegd, en met een beetje geluk zouden de meisjes er nu al in kunnen, ware het niet dat er een flinke bui binnen is komen zetten omdat de aannemer vergeten was een drempel voor de deur te leggen en de hele bovenverdieping nu blank staat. Het beton heeft weer enkele dagen nodig om op te drogen dus hier konden we niet mee verder. Balen balen! Maar er was meer te doen. Rene is bezig een boerderijtje aan te bouwen zodat er binnenkort wat koeien, kippen, eenden en geiten gehouden kunnen worden, maar het gebouwtje ligt aan de rivier, en deze rivier treedt tijdens de moeson periode regelmatig een flink eind buiten zn oevers. Er moest dus nodig een wal gebouwd worden. De schuur lag vol met autobanden en deze moesten nog even 'gepond' worden. De berg zand en grond moest vlak gemaakt worden en er moesten zo'n 70 banden gevuld en aangestampt worden met dit zand. Rene trok een paar jongens vanachter hun spelletjes vandaan en zij kwamen ons assisteren. De inmiddels loodzware 'geponde' banden liggen opgestapeld en zijn aangevuld met zandzakken en stenen, en dit geheel is vervolgens bestrooid met een flinke laag zand en met zo mogelijk nog meer koeienstront. Drie keer raden trouwens wie er de taak kregen de koeienstront te gaan halen? Precies, Hanna en ik. Zo'n 30 zandzakken hebben we volgeschept met koeienstront en met de blote handjes hebben we dit heel netjes uitgesmeerd over de wal. Vervolgens hebben we planten en graspollen uitgetrokken en -gestoken en opnieuw geplant in de wal. Met een beetje mazzel gaan ze snel wortel schieten en kan over een week de eerste overstroming aangevraagd worden. In 3 lange dagen tijd was het geheel af en we zijn allemaal erg trots op het eindresultaat.

Maandag zouden we verder gaan met anticiperen op de aankomende moeson en zijn bijbehorende overstromingen, maar gisteravond kregen we een telefoontje dat de staking voorbij was en dat we terug konden komen naar Kathmandu. Ondanks dat ik erg blij ben dat ik nu naar Dhading terug kan vind ik het ook heel erg jammer want het betekent dat ik Hamro Gaun moet gaan missen. Ik heb geen afscheid kunnen nemen van de kinderen, die in de veronderstelling zijn dat wij maandag terug komen, en dat vind ik heel erg. De kinderen waren vrij doordat de scholen gesloten waren door de staking en dat betekent dat we alles met hen samen gedaan hebben. We aten 's ochtends en 's middags samen dahl baat met ze, ze werkten mee in de tuin en aan het einde van de dag speelden we met zn allen volleybal, of ging ik een potje schaken met Ram. Dit zijn kinderen die geen gemakkelijk leven hebben gehad, en het is daarom des te belangrijker om fatsoenlijk afscheid van ze te nemen, ook al ben je er maar 5 dagen geweest. Maar goed, het is niet anders. Ik ben hoe dan ook blij dat ik er geweest ben, en dat ik zulke fantastische kinderen heb leren kennen, en hun lachende gezichten en de vrolijke 'good morning miss' zullen me altijd bijblijven.

Over een uur vertrekken we naar Barabise; een excursie met de hele groep vrijwilligers onder het mom van 'evalueren' hoe het werk tot nu toe bevallen is. Aangezien mijn school nog steeds gesloten is en ik na 2 maanden in Nepal te zijn nog geen dag gewerkt heb, terwijl de rest al 5-6 weken werken erop heeft zitten, heb ik genoeg te evalueren. Ik baal er goed van, en dat mag iedereen weten ook. Goed, het is Nepal, en het gaat hier niet zoals in Nederland. Als een school aankondigt dat het open gaat kan dat gerust nog 2-3 weken duren, en als hij dan eenmaal open is, is het ook niet gek dat de kinderen in hun lokaaltjes zitten te wachten terwijl de leraren in de lerarenkamer gewoon de hele dag zitten te schaken (meegemaakt op Hanna's school)... Maar als de school dan ook nog 3 extra weken gesloten is wegens examens, terwijl dit elk jaar een terugkerend fenomeen is, dan vind ik het wel echt vervelend worden want dat kun je dus op voorhand weten. Nou goed, ik ga dus gewoon even spuien zo, en dan kan ik mezelf daarna met een gerust hart een ravijn instorten. Heerlijk lijkt me dat, aan een elastieken koordje 's werelds een-na-diepste kloof induiken. Ik heb nog nooit gebungy-jumped maar ik wil het echt echt echt gaan doen. De gedachte dat het elastiek mogelijk 5 centimeter te lang zal zijn overvalt me al weken, en ik schrik regelmatig wakker met het angstzweet op mn lijf :S Met een beetje mazzel zouden we ook nog gaan raften op de Bhote Kosi, maar dit is afhankelijk van de hoogte van het water. He regenseizoen moet nog komen en dat betekent dat het waterpijl momenteel niet zo hoog is. Maar we zullen zien... Na Barabise ga ik terug naar Dhading en dan zal ik jullie over 3 weken eindelijk wat vertellen over het dorpsleven aldaar.

Heel veel liefs vanuit levendig Kathmandu