Het is ondertussen een dikke maand geleden sinds mijn laatste blog en hoewel ik al vele malen eerder had willen schrijven kwam het er steeds niet van. Ik zit ondertussen alweer in Maleisie, en het voelt een beetje raar om terug in de tijd te duiken en de afgelopen maand te beschrijven, maar omdat ditmijn laatste maand in Nepal waswil ik er toch nog wat over kwijt...

Nepal - laatste maand

Zoals ik in mijn vorige bericht al beschreef, ben ik sinds mijn ongelukkige exodus uit Dhading teruggekeerd naar Sankhu, om op Hamro Gaun aan het werk te gaan. Samen met Job ben ik afgelopen tijd in een heuse bouwvakker getransformeerd, zo‘n echte, inclusief bilspeet die met de dag meer zichtbaar werd, gutsend van het zweet en zo een die hardop boeren laat, want dat mag allemaal ‘in de bouw‘. De dagelijkse bezigheden bestonden onder andere uit het testen van de waterhamer, het afstellen en onderhouden van het rietfilter, het schoonmaken van de visvijvers, het repareren van wanden die na landslides door hevige regenval ingestort waren, het beplanten van hellingen om meer landslides te voorkomen, en kuilen graven om de boel een beetje te landscapen. Dit werk deed ik veelal met Job samen, en we voelden onszelf reuze stoer als we met een lage stem bouwtermen uitkraamden als kluiten, levelen, liften, afkanten, equalisen en kuilen. Het zou kunnen dat dit niet echte bouwtermen zijn maar dat we ze verzonnen hebben, maar maakt dat echt wat uit? Als Job het te druk had met wat meer werktuigbouwkundige zaken, waarbij ik zelfs niet eens meer kon vijnzen dat ik er verstand van had, hielp ik Sarmila en Balnanda mee met het maken van bricketten of Krishna en Uusa met het schillen van aardappelen, gaf ik excel/powerpoint uitleg aan Narayan, of sorteerde ik samen met Sarmila en de kinderen aardappels voor de verkoop. Aan het eind van de dag was er vaak ook nog wel tijd voor een potje volleybal of voor iets anders ontspannends. Maar soms waren we ook zo kapot van het werken dat er niks anders opzat dan terug te keren naar ons appartementje, een douche te nemen, en een kleine ‘verfrissing‘ te drinken. Want wie een kuil graaft voor een ander krijgt dorst, en zeker naarmate de dagen heter werden was het vaker regel dan uitzondering dat Job en ik ons richting dakterras begaven met een ijskoude in krantenpapier gerolde versnapering van de liquor store. Het was zelfs zo erg dat we ‘s ochtends vroeg, tijdens het graven van de spreekwoordelijke kuilen, al afspraken maakten over wie er als eerst mocht douchen en wie de inkopen zou doen. Op middagen dat we iets minder dorstig waren begaven Marleen en ik ons vaak richting het theehuisje aan het marktpleintje in Sankhu. Het theehuis wordt gerund door meneer en mevrouw Shrestha, samen met hun 7 dochters. Zeven dochters? Ja echt! Vanaf onze eerste thee die we er dronken was het al duidelijk dat we hier dagelijks terug zouden keren. Wat een lieve mensen en wat een mooie momenten hebben we gehad hier, zittend op het bankje, kletsend met moeder of een van de dochters. Vooral Sarmila was onze favoriete dochter. Ze was 22 jaar oud, studeerde, en had stiekem een vriendje. Elke dag rond dezelfde tijd kwam er een langharige jongen langs met de motor en een kannetje, zogenaamd om melk te kopen bij familie Shrestha. Hij gaf de kan af bij moeder, ging dan met een vriend thee drinken en vertrok weer na een half uur. Sarmila en hij waren heel onopvallend bezig elkaar hard te negeren en hier zagen we het al. Op een gegeven moment vroegen we haar of hij toevallig haar vriend was, en geschrokken ontkende ze dit. Een paar minuten later gaf ze toe dat hij al anderhalf jaar haar vriend was maar dat haar ouders er absoluut niks van mochten weten, en hoe wij in GODSNAAM konden weten dat hij daar voor haar kwam? Ze vertelde ons hoe moeilijk het was om in Nepal een vriendje te hebben en wat voor trucs ze allemaal wel niet ontwikkeld hadden om elkaar toch te kunnen blijven zien. En dan komt zij nog uit een semi modern gezin waarin elke dochter studeert of gestudeert heeft...

Op een vrije ochtend ben ik met Helga mee de berg op geweest voor een bezoek aan het klooster waar zij werkt. Ze geeft Engelse les aan jonge monnikjes en dit is heel wat minder makkelijk dan het klinkt, zo heb ik gemerkt. Terwijl Helga grammatica-les geeft en probeert uit te leggen wat het verschil is tussen walk en walks, liepen die kleine schattige boedistjes gewoon de klas in en uit, was er een de handstand aan het oefenen op zn gebedsmatje, zat een ander kongfuu kreten uit te kramen, en weer een ander lag te slapen op zn matje. Als Helga vertelde dat Miss very unhappy werd hierdoor, werd er gelachen en geroepen dat alles easy easy was. Het leek me op het eerste gezicht een mooie ervaring om op een werkplek als deze ingedeeld te zijn, maar bij het verlaten van het klooster dankte ik Boeddha op mn blote knietjes dat ik terug kon naar mn eigen lieve kindjes op Hamro Gaun. Maar voordat ik hier naar terugging besloot ik nog een stukje verder de berg op te lopen en een bezoek te brengen aan de Vajrayogini tempel. Onderweg naar de tempel ben ik getuige van diverse rituele slachtingen. Ik zie geiten en kippen aan touwtjes de ontelbare trappen opgetrokken worden, om boven bij de tempel voorgesteld te worden aan de goden, evenals dieren die de weg omhoog al gemaakt hebben en nu onthoofd en ont-orgaand worden (kippen), of zelfs al in stukken gesneden op het open vuur gebraden worden (geiten). Op sommige delen van de trap naar de tempel lijkt het dan ook of er een rode loper is uitgelegd, en ik vraag me af of deze stukken ooit geschrobt worden. Op de weg naar beneden wordt ik aangevallen door een horde apen als ik probeer mijn kokoskoekje uit zn verpakking te halen, maar gelukkig komen er al snel wat tegenliggers aan met nog meer eten en richten de apen zich op deze nieuwelingen en kan ik veilig wegkomen. Iiiiew, rotbeesten, ik houd echt niet van loslopende wilde apen. Waarom worden ZIJ niet geofferd aan de goden? Als ik weer aankom bij de plaats waar de geit in 3 delen op het vuur lag zie ik dat de restanten net afgespoeld en afgekoeld worden onder de watertap, en wordt ik uitgenodigd mee te eten. Ik mompel dat ik het superlief vind dat ze dat vragen maar dat ik vegetarisch ben, en dat ik dus moet bedanken. Het is dat ik afgelopen dagen buikklachten had, anders..... Bij het afdalen van de berg kijk ik uit over Sankhu en de rijstvelden en besef ik hoe mooi het hier is en hoeveel mooier alles is geworden in de tijd dat ik hier ben. In de anderhalve maand die ik in Sankhu doorgebracht heb zijn alle velden omgeploegd en omgetoverd in prachtig begroeide rijstvelden. Ahhhh Sankhu....

Mijn een-na-laatste weekend in Nepal heb ik in nagarkot doorgebracht. Ik werd meegevraagd door Ranjan, een Nepalese vriend van me, die al een tijdje liep te zeuren dat hij daar met mij heen wilde, om te laten zien hoe mooi het was, en welk stuk land hij wilde kopen. Uiteindelijk ben ik gezwicht voor de keiharde peer pressure en zijn we naar Nagarkot gereden. We zouden een middag rondwandelen, Himalaya-tje kijken als het uitzicht een beetje meezat, en terugkeren aan het eind van de dag, maar het was er ZOOOO mooi! Wauw, het was helder en ik kon echt de bergen zien! We besloten hier te overnachten en de volgende dag nog een stuk te wandelen. Aangezien Ranjan de website heeft ontworpen van een van de top hotels in Nagarkot konden we bij wijze van vriendendienstje hier overnachten. Wauw, wat een luxe, wat een weelde, met een balkon waar vandaan je rechtstreeks uitzicht had op de Himalaya. Ik voelde me enigszins misplaatst met al deze decadentie, met mn slippers en backpackje, maar goed, ik ben ook de lulligste niet. De volgende ochtend ontbijten we vroeg en gaan we op pad. We lopen een supermooie tocht via Tellkot naar Changa Narayan, een van de grootste en oudste Hindu tempels van nepal, van waar we uiteindelijk de bus weer terug pakken naar Kathmandu. Echt een superweekend, en ik ben blij dat ik me heb laten overhalen.

De dag voor mijn verjaardag zijn Hanna, Marleen en ik naar Barabise vertrokken om alsnog de bungeejump te maken die een maand daarvoor niet doorging bij gebrek aan een bungeemaster. De sprong is 160 meter diep en is hiermee de een-na-diepste ter wereld, en vind plaats vanaf een suspension bridge boven de Bote Khosi rivier... In Barabise aangekomen krijgen we uitgebreide instructies over hoe wel en niet te springen, worden we gewogen en vervolgens ingedeeld in groepen. Hanna zit in de lichte groep en Marleen en ik in de zware, evenals onze zojuist aangeschafte nieuwe vrienden David, Hamza, Shaffy en Barrath. Hanna springt als eerste en komt heel stoer terug om te vertellen dat het kick ass cool was, maar dat ze wel zeven kleuren scheet voordat ze de diepte indook. Maar goed, eerst lunchen. Er staat een all you can eat buffet voor ons klaar en zonder na te denken over de eventuele gevolgen die dit zou kunnen hebben, stouwen we ons lekker vol. Het eten krijgt nauwelijks de tijd te zakken of de tweede groep wordt de brug opgedreven, de brug wordt afgesloten en de eerste springer wordt naar voren geroepen. Ik hoop dat ik niet de eerste ben die moet springen en dat er eerst een paar voor mij gaan om wat ‘testsprongen‘ te maken, maar na 2 uur nam ik mijn woorden terug toen ik door begon te krijgen dat ik de laatste zou zijn die moest springen. Dammit. Het duurde zo lang dat ik nauwelijks zin meer had om te springen en alle zenuwen waren ondertussen wel verdwenen. De man met de camera die de dvd´s maakt vraagt me hoe ik me voel, en heel cool vertel ik dat ik Not nervous, steady as a rock ben, en ik laat mn niet trillende hand zien om te bewijzen dat ik echt de rust zelve ben. Mijn voeten worden ingesnoerd en aan elkaar vastgebonden, het elastiek wordt uitgelegd en ik moet mezelf naar het springplatform begeven. Walk like a pinguin, fly as a bird herhaalt de bungeemaster en ik denk yeah right whatever...Totdat ik daadwerkelijk met mn voeten over de rand sta, zwemles trauma´s naar boven komen (tenen over de rand, armen langs de oren, door de knien, en jezelf laten vallen), en de afgrond ineens heel diep lijkt. Heeeeeeel diep. FUCKING DIEP!!! Oh nee ik wil niet, en ik probeer me om te draaien en als een pinguin terug te waggelen en de bungeemaster vast te grijpen zodat ik niet alsnog de diepte indonder. Maar hij herinnert me aan mn stoere praat van een minuut eerder en ik draai me weer terug naar de afgrond. Ik sprijd mn armen, tel tot een-twee-drie, en ik duik de diepte in. Uit reflex knijp ik mn neus dicht, alsof ik het water induik, totdat ik besef dat dit echt heel achterlijk is en nergens op slaat en ik sprijd mn armen maar weer. Ik gil en gil en voel me vrij als een vogel. Wat een machtig gevoel! Joehoe ik ben een vogel, zie mij eens vliegen......Tot ik doorkrijg dat de zwaartekracht sterker is dan mijn beha, wat bekrachtigd wordt door een Marleen die beneden bij de rivier op een rots op me ligt te wachten, en die me Je tieten vallen eruit! toeroept. Ergens ben ik blij dat er niet van beneden af gefilmd wordt, maar toch, Marleen, Hamza, David, en Shaffy liggen beneden toe te kijken, evenals nog wat andere mensen die ik niet ken, dus wat te doen? Ik ben misselijk van de rukken die mn ingewanden krijgen van het op en neer bungelen, ik ben gedesorienteerd van de bewegingen en het op zn kop hangen, sta stijf van de adrenaline, en het enige waar ik mee bezig ben is Oh mijn god, hoe zorg ik dat mn tieten niet eruit vallen? Ik besluit ze maar gewoon vast te houden, wat er vast heel stom uit gezien heeft, maar beter dat dan een potje flashen. Eenmaal uitgebungeld krijg ik een lange bamboostok toegestoken die ik moet grijpen en die me naar de zijkant trekt waar ik op een tafel gelegd wordt en losgekoppeld wordt. Tijd om bij te komen is er niet want er moet nog een hele klim naar boven gemaakt worden, en aangezien ik de laatste was, moeten we nog snel zijn ook want het is laat en we moeten nog terug naar Kathmandu. Aaaaaaaah, wat een belevenis, wat een sensatie! En we leven nog :-)

Dertien juni was het zover: Na de sprong overleefd te hebben heb ik toch maar mooi 26 mogen worden. En Job twee dagen later 28. Tijdens het afscheidsetentje dat we hadden met alle vrijwilligers, kwamen er ineens twee taarten tevoorschijn, en begon iedereen te zingen. Aangezien dit een aantal dagen voor onze verjaardag was zagen we het totaal niet aankomen en waren we blij verrast dat iedereen het onthouden had. Job zn taart was versierd met de tekst Job de Bouwer en de mijne met De Gevallen Vrouw. Wellicht heeft mijn ongeluk van een maand eerder hier iets mee te maken. Oh, en ik kreeg hierbij een Kama Sutra boekje overigens. Zal wel iets te maken hebben met mijn voorliefde voor kunst. Maar dat terzijde.

De eerste wedstrijd van Nederland maak ik nog mee in nepal, en kijken we met zn allen in de Reaggae bar in Kathmandu. De hele dag besteden Hanna, Marieke en ik aan shoppen en ons hoofddoel is zoveel mogelijk oranje troep te scoren als maar mogelijk is. Elke aankoop wordt meteen aangetrokken of opgedaan en dit trok nogal wat aandacht. Als ontdekt wordt dat Nederland die avond speelt en dat wij uit dit fantastische land komen is het helemaal mooi. Nepalezen zijn dol op Nederland, en vooral op Nederlands voetbal. Rond 4 uur beginnen we met indrinken en om 5 uur begint de wedstrijd. Gekkenhuis! Die Nepalezen zijn zo mogelijk nog enthousiaster dan wij zelf! Misschien omdat ze 50.000 rupees per persoon ingezet hadden op Nederland? Mafkezen, dat is 500 euro, wat voor Nepaleze begrippen echt belachelijk veel is. Maar goed, het waren dan ook de club eigenaren, en bij elk punt dat gescoord werd werd er rijkelijk uitgedeeld door hen. Hoe de avond eindigde weet ik niet zo goed meer, maar als ik de foto's moet geloven die blijkbaar gemaakt zijn, was het echt onwijs gezellig!

Tja, en dan waren er natuurlijk ook nog de shitty momenten. Zo heb ik heel wat te verduren gehad met mijn gebit. Het implantaat dat een aantal maanden voor mijn vertrek geplaatst was in Nederland begon me te irriteren.Ik had veel pijn en kon al een tijdje nauwelijks meer vast voedsel eten. Ik ga naar de CIWEC clinic waar specialisten zitten op het gebied van implantologie en er worden meerdere rontgens gemaakt, er wordt een tweede specialist bijgehaald voor een second opinion, en wordt over en weer gemaild tussen mijn behandelaar in nederland en deze mannen in Nepal, en er wordt hardop gezucht en gekreund boven mijn gebit. Er wordt vermoed dat er een klein onderdeeltje wat los is gaan zitten waardoor de boel eronder is gaan ontsteken maar met een antibioticakuur zou dit allemaal wel over gaan en kan de boel schoongemnaakt en weer aangedraaid worden. Ik hoef er maar een paar keer voor terug te komen... Maar de antibiotica slaat niet aan en ik sterf nog steeds van de pijn. Er wordt een stuk van mijn tand afgeslepen want de tand komt eruit zetten en ik kan niet meer eten zonder dat mijn tand af kan breken, maar ook dit helpt niet. Mijn tandarts in nederland heeft ondertussen wat speciale apparatuur opgestuurd en een aantal dagen later kon ik weer terug komen. De kroon wordt doorgeboord en met de schroevendraaier wordt geprobeerd het tussenstuk aan te draaien. Ik gil het uit van de pijn en er worden enkele verdovingsprikken bijgegeven. Hde arts gaat door en merkt op dat niet alleen het tussenstukje meebeweegt maar het hele implantaat in mn bot in beweging is en dat hij er langzaam uitkomt. Hij blijft zich verontschuldigen voor alle pijn die hij veroorzaakt maar hij kan nu niet meer stoppen zegt hij, het moet eruit. De verdoving werkt niet, en er wordt een schroef uit mn kaakbot gehaald. Wat een pijn!! Ik gil het uit en ben niet meer te kalmeren. Niet alleen de pijn, maar de hele ingreep is nu voor niks geweest. Al het werk dat er in Nederland is verricht om dat stomme ding te plaatsen moet nu overnieuw gedaan worden wanneer ik terugkom, om over het geld nog maar niet te spreken. De arts probeert me uit te leggen dat hij niet anders kon, dat het implantaat eruit moest omdat de ontsteking al in het bot zat en dit bij een beweegbaar implantaat alleen maar groter zou worden en alles aan zou tasten, en dat dit alle pijn verklaarde. De rest van de dag kan ik alleen maar huilen. Door alle pijn en om de financiele consequenties die dit zal hebben. Ik zie mn trip al drastisch ingekort worden met een maand of vier... Nu, een maand later zie ik in dat het beter is zo. Het gat is dicht, het tandvlees is netjes gehecht, en ik heb geen pijn meer. Ook het opnieuw laten zetten blijkt grotendeels vergoed te worden uit de garantie die ik had op het stomme ding, verneem ik van mijn tandarts. Toch wens ik dit jaar geen bezoeken aan de tandarts meer te hebben want het heeft me veel te veel frustratie gekost ondertussen...

Een ander dieptepunt volgt direct op mijn hoogtepunt van deze periode. Mijn werk op Hamro Gaun kwam ten einde en dus moest er afscheid genomen worden. Op een middag ga ik op en neer naar Sankhu en ik denk gewoon even 2 uurtjes koffie te gaan drinken, gedag te zeggen en weg te gaan. Dit viel me natuurlijk veel zwaarder dan van tevoren gedacht. Alle kinderen hangen ineens om je heen, Auntie heeft tranen in haar ogen als ze roept No Riemki Miss, don´t go! No No No, Riemki Miss is my best friend, stay! Ga dan maar eens lachend zeggen dat je toch gaat. En Uusa kijkt boos als je zegt dat je moet gaan. Ze wijst naar haar gezicht en benadrukt dat dit haar boos-gezicht is. De oudere kinderen vertellen me dat ze erg verdrietig zijn omdat ik moet gaan, en de kleinere kinderen blijven me om mn nek vliegen en kusjes geven. Ram vraagt of ik nog een laatste keer mee wil komen om naar zijn nieuwe schilderijen te kijken. Hij vraagt me waarom ik ga en ik vind het moeilijk om te zeggen dat ik ga omdat ik verder wil reizen en baal dat ik geen betere reden heb. Omdat mijn geld op is bijvoorbeeld, of omdat ik weer terug moet voor mn studie. Hij zegt dat hij het snapt, en dan geeft hij me een van zijn nieuwste schilderijen. Ik zeg dat ik dat niet aan kan nemen, omdat hij ze moet bewaren voor zijn portfolio of omdat hij ze moet verkopen, maar hij staat erop want ik ben zijn ‘didi‘, zijn zus. Ik ben ontroerd en we maken samen een laatste foto, met zijn prachtige schilderij. Als hij met trillende stem zegt dat hij mee heel heel heel erg zal missen, en me op mn wang blijft kussen, breek ik ook. Hoe kan ik hier nou zomaar weglopen? Zomaar omdat ik zonodig verder wil reizen? Bij deze lieve kinderen die me zomaar geaccepteerd hebben hier, en nu laat ik ze in de steek. Ik voel me rot, voel mn tranen doorbreken en dan besluit ik dat ik weg moet. Wegkomen van hier, want het wordt anders alleen maar moeilijker. Maar eerst moet ik ook nog afscheid nemen van Marleen en Job die nog een week langer in Sankhu blijven. Mijn lieve vrienden, mijn huisgenootjes, ook hen ga ik zo hard missen, en we spreken af volgend jaar een reunie te houden, in Frankrijk, bij de ouders van Job. Marleen zie ik binnenkort gelukkig in Singapore weer, om nog een paar dagen cultureel te doen. Ik pak de bus terug naar Kathmandu, en de hele weg heb ik alleen maar kunnen huilen. Eenmaal terug in Kathmandu gaat het proces nog verder. Ik ga iedereen nog langs om gedag te zeggen en ook hier sta ik weer regelmatig met de tranen in mn ogen. Wat zal ik iedereen missen! Maar goed, afscheid om aan iets nieuws te beginnen... Om nieuwe vrienden te ontmoeten en om een oude vriend weer terug te zien...

Maleisie

Zoals ik in het begin al aangaf, ik zit momenteel in Maleisie, in Kuala Lumpur om precies te zijn. Afgelopen week ben ik via Dhaka en Kuala Lumpur op Singapore gevlogen, waar ik opgewacht werd door Nico, die zelf uit Borneo overgevlogen kwam, waar hij net een week gedoken heeft. We hebben elkaar afgelopen zomer ontmoet in Chili en hadden al een tijdje het plan om samen te reizen. Heel raar om hem na zo‘n lange tijd weer terug te zien, maar het was gelijk ook weer heel leuk. We vertrekken direct naar de grens met Maleisie en gaan verder naar Mersing, een havenstadje aan de oostkust van Maleisie. De volgende ochtend pakken we al vroeg de boot naar Pulau Tioman, zon 2.5 uur varen vanaf Mersing. Op Tioman aangekomen nemen we een strandhutje op het meest afgelegen en verlaten stukje eiland, waar we ons eigen privestrandje met palmbomen en hangmatten hebben. Niemand in de buurt, op onze Russische buren na, maar die waren de hele dag weg om te duiken. We komen onze dagen door met op het strand liggen, zwemmen, snorkelen, lezen, en slapen. ‘s Avonds als het afgekoeld aten we Indiase curries (elke avond dezelfde currie op dezelfde plek - never change a winning meal) en keken we voetbal op een groot scherm op het strand. Geweldig om niks te hoeven doen en op een verlaten strandje te kunnen liggen na 3.5 maand in vol en hectisch Nepal doorgebracht te hebben. Toch slaat na een week de verveling toe en moeten we iets gaan doen. We verlaten Tioman en vertrekken naar Melaka, aan de westkust van Maleisie. Melaka, nu een UNESCO World Heritage Site, heeft in de tijd van de VOC een tijdje onder Nederlands bewind gestaan en dat zie je terug. Zo stappen we uit bij bushalte Stadthuys, zien we windmolens, lunchen we bij het Dutch Harbour Cafe, en worden we aangesproken door een oudere dame die ons een folder vol bijbelteksten geeft en me vertelt dat ze MIJ zo dankbaar is dat mijn voorouders het Christendom naar Maleisie hebben gebracht aangezien dit het ware geloof is. Ik ontwijk haar vraag of ik Christen ben, maar zeg dat mijn voorouders het graag gedaan hebben. Melaka staat bekend om zn multiculturele karakter, en het wordt bevolkt door een gemixt gezelschap van Chinezen, Malai, Indonesiers, Indiers, Sri lankezen en mensen met gemixte achtergrond. Het eten is al even gevarieerd, maar om een of andere reden belandden Nico en ik steeds weer bij Indische eetgelegenheden,om lekker roti´s, dosa´s, naans, en dahl te eten en chai te drinken. Misschien omdat Nico vegetarisch is en Indiers vaak de enigen zijn die vegetarisch koken, maar misshien ook omdat we stiekem gewoon een beetje verliefd zijn op India en Indiaas eten en we eigenlijk beter in india af hadden kunnen spreken in plaats van hier... Maar dat weten we voor de volgende keer. Een paar dagen later vertrekken we naar Kuala Lumpur, en ook hier maken we weer vrienden bij een aantal Indiase eetgelegenheden; zelfs in Chinatown krijgen we het voor elkaar om de Indiers eruit te pikken. De meeste tijd brengen we door in Chinatown en Little India, en een middag gaan we shoppen in een van die belachelijk grote shoppingmalls, en koop ik een netbookje, zo‘n baby laptopje. Ik ben er eigenlijk altijd op tegen geweest te reizen met een laptop, maar ik zie om me heen dat het toch wel erg handig is als je een backup van je foto´s kunt maken, je verslagen kan typen, en kunt internetten in wifi plaatsen, en zo niet dagen hoeft te slijten in shitty internetcafe´s. Goed, ik heb nu dus een heel schattig, klein laptopje, en loop al de hele ochtend decadent te doen in de Buck Stars (geintje mam, kun je wel tegen he? Je kunt er ook niks aan doen dat je niet meer helemaal bij de tijd bent), terwijl Nico tegenver mij tickets voor mij aan het zoeken is voor een eventueel bezoek aan Bali volgende week...

Tja, want morgen gaan we helaas alweer terug naar Singapore waar ik deze roodharige viking weer op het vliegtuig terug naar Deutschland moet zetten. Scheize hunddrauf! Jammer dus, maar gelukkig komt dezelfde dag Marleen aan vanuit Nepal, en ga ik nog een paar dagen met haar doorbrengen in Singapore. Over dik twee weken komt Suus naar Kuala Lumpur (en weer een week later Char naar Bangkok!) en moet ik weer terug zijn hier om haar van het vliegveld te halen, maar in de tussentijd zoek ik dus nog een tijdbesteding (wow, dit klinkt veel decadenter dan ik bedoel). Op de paar dagen Singapore na heb ik dus zo´n anderhalve week om op een willekeurige plaats door te brengen en ik zit nu ernstig aan Bali te denken. Nico heeft me voor mijn verjaardag het boek Eat, pray, love gegeven van Elizabeth Gilbert, wat gaat over een vrouw die een jaar lang reist en woont in Italie, India en Indonesie, om repectievelijk pleasure, devotion en balance te vinden. Haar verhalen over Italie en India kan ik volgen maar die over Indonesie nog niet, en misschien is dit wel wat mij trekt. Of is dit een stomme reden? Ach boeiuh, ik ga gewoon. Als ik een goedkoop ticket kan vinden tenminste...

Ik beloof dat mijn volgende blog wat sneller zal verschijnen, aangezien ik nu niet meer afhankelijk ben van internetcafe's nu ik zo'n fancy laptop heb;-) Ik heb trouwens ook nog wat foto's geupload in diverse oudere albums, en zal zo dadelijk een nieuw album aanmaken voor de foto'svanMaleisie..

Veel liefs vanuit een claustrofisch kleine hostelkamer in Kuala Lumpur